In de eerste scène van Slumdog Millionaire verschijnt in beeld een vraag. Hoe komt het dat Jamal zo ver is gekomen in het tv-programma Weekend Miljonairs? A: Hij is een bedrieger. B: Hij had geluk. C: Hij is een genie. D: Het moest zo zijn.
De film gaat meteen verder met een bloedende Jamal, die ondervraagt wordt door de politie. Ze vertrouwen het niet. Hoe kan het dat een jongen uit de sloppenwijken van Mumbai al die antwoorden weet? Vraag voor vraag wordt bekeken, terwijl regisseur Danny Boyle met flashbacks uit het leven van Jamal de antwoorden serveert.
Intrigerend portret
Die formule geeft Boyle, de man achter Trainspotting, de mogelijkheid om een intrigerend portret te schetsen van hedendaags India. De chaotische sloppenwijken, het religieuze geweld, mishandeling en misbruik van straatkinderen, de macht van maffiose vastgoedhandelaren, criminaliteit en corruptie, het komt allemaal aan de orde.
Het knappe is dat het sociale element er niet metersdik op wordt gelegd. Boyle is zo slim om de bewerking van de roman Q and A van de Indiase auteur Vikas Swarup te serveren met een mierzoete saus. Hij filmt Mumbai als een broeierige stad met veel geeltinten, en de levensloop van Jamal wordt verweven met die van zijn jeugdliefde Latika. Bollywood meets Hollywood, maar zonder de excessen van beiden. Dus de verplichte groepsdans uit de Bollywood-films komt pas in de daardoor hilarische aftiteling, en de maatschappelijke misstanden worden niet weggesneden.
Vrolijk
Al is het einde wel typisch Hollywood, maar dat is overkomelijk: Slumdog Millionaire is zo’n film waar je na het zien van behoorlijk wat ellende toch vrolijk de bioscoop uit gaat.