De ingrediënten zijn al eens eerder gebruikt: jonge stoere vent die hard kan racen, zijn talenten ook gebruikt voor criminele activiteiten en door een blonde dame problemen krijgt met de maffia. Maar wat de Deense regisseur Nicolas Winding Refn met die bestanddelen doet in Drive is allesbehalve cliché.
In Cannes kreeg de film de prijs voor beste regie. Bijzonder, omdat actiefilms zelden de selectie halen in de Franse badplaats, laat staan dat ze een belangrijke erkenning krijgen.
Lyrisch
Maar critici lopen weg met de film. Cinema.nl en de Volkskrant zijn bijvoorbeeld welhaast lyrisch. Begrijpelijk, omdat de regisseur het lef heeft om iets anders te doen dan een standaard achtervolgingsfilm. Maar alle lof is ook een tikkeltje overdreven: het verhaal is te dun om echt te beklijven.
Ryan Gosling speelt de hoofdrol als de naamloze automonteur, die als bijbaantje de chauffeur is bij overvallen en huurmoorden. Hij is de beste in zijn vak. In de openingsminuten vlieg je met hem mee door Los Angeles, in een kat-en-muis spelletje met de politie. Geen grote crashes of piepende banden, maar accelereer, verstoppen en weer wegracen.
Mysterieus
Gosling zegt heel weinig. Wellicht moet dat zwijgen een bepaalde diepgang suggereren. Iets mysterieus, waar uiteindelijk ook de beeldschone buurvrouw Carey Mulligan voor valt. Stille wateren, diepe gronden, moet Winding Refn gedacht hebben.
Maar die karakterstudie valt wat minder diepzinnig uit dan je zou verwachten op basis van de recensies. Uiteindelijk lijkt Gosling toch meer op de wraakengel die Clint Eastwood speelt in de Dirty Harry-films. Want als de man van de buurvrouw terugkeert na een periode van gevangenschap, gaat een overval vreselijk mis en krijgt de beroepschauffeur het aan de stok met de maffia.
Wraakfilm
Drive wordt dan een meer gangbare wraakfilm. Nog steeds met een eigenzinnige beeldtaal, nog steeds onderhoudend, mede door de lekkere eighties-soundtrack van Angelo Badalamenti. Maar Drive bijt nergens echt door: vermaak met een verchroomd laagje, dat is het.
