Bijna niemand kan zo charmant ondeugend zijn als George Clooney. Of hij nou misdadiger is of hoeder van de wet, bijna altijd doet hij het met een bravoure die onweerstaanbaar is. Maar hij heeft concurrentie, van de iets killere Clive Owen.
Onder dat laagje ijs toont hij in Duplicity hartstocht, humor en lef. De toon van het verhaal doet soms denken aan Ocean’s Eleven, het onderwerp aan Michael Clayton. Twee films inderdaad waarin Clooney speelt.
Haat
In Duplicity ontmoeten Clive Owen en Julia Roberts elkaar als ze nog in dienst van de CIA zijn. Jaren later komen ze elkaar tegen als privé-detectives, als ze samen in één team zitten. Ze bespioneren namens een cosmeticabedrijf een concurrent, wier directeuren elkaar tot in het diepst van hun vezels haten.
Maar Duplicity draait niet echt om de spionage, noch om het grootkapitaal dat elkaar op wanstaltige wijze beconcurreert. Dat grootkapitaal kreeg al op zijn donder in Michael Clayton, waar Tony Gilroy het scenario voor schreef en de regie deed. Die dubbelrol heeft hij nu weer. Maar de focus ligt nu niet op de multinational, maar op Owen en Roberts. En dan vooral het wantrouwen en de haat-liefde-verhouding tussen die twee.
Ervaren rotten
Daarmee hangt het slagen van de film vooral af van de acteerprestaties, en dat pakt wonderwel goed uit. De twee ervaren rotten zijn niet routineus, maar onberekenbaar. Charmant, dan weer koud, relaxed en gespannen, alle schakeringen komen voorbij. Dat maakt Duplicity tot een wat serieuzere en nog onderhoudender versie van Ocean’s Eleven, inclusief een weer heerlijk gelaagd scenario.