Type and press Enter.

Sean Penn wórdt gewoon Harvey Milk

Hij is veertig en een homo die nog half in de kast zit. ‘En op mijn leeftijd nog steeds niks van belang gedaan’, verzucht Harvey Milk, terwijl hij in bed ligt met Scott Smith, die hij net versierd heeft in de metro van New York.

Het stel vertrekt in 1970 naar San Francisco en begint er als een soort hippies, inclusief lang haar en kralen, een winkel in de wijk Castro. Die wordt in recordtijd omgetoverd tot homovriendelijk, al proberen de autoriteiten de extravagantie en (in hun ogen) onzedelijk gedrag keihard in te tomen.

Innemend
Tegen die achtergrond, doorvlochten met authentieke beelden van met name de homohaters, schetst regisseur Gus van Sant de laatste jaren van het leven van Milk. Voor zijn doen doet hij dat redelijk conventioneel: soms ogen de karakters zelfs wat karikaturaal. Maar de persoonlijkheden die uit de verf moéten komen, krijgen juist alle ruimte. Emile Hirsch is het jongetje dat naïef toetreedt tot het gevolg van Milk, diens vriendje Scott wordt door James Franco innemend ingevuld.
Maar de grootste troef is uiteraard Sean Penn. Vaak flamboyant, soms intellectueel en ingetogen, zelden of nooit nichterig. In het begin van de film neemt hij zijn levensrelaas al op een cassetterecorder op. Het mag alleen afgespeeld worden als hij op gewelddadige wijze om het leven komt, vertelt Penn.

Positieve boodschap
Daarmee geeft Van Sant de afloop al weg, maar dat is geen bezwaar. De meeste bezoekers zullen ongetwijfeld al wel weten dat Milk uiteindelijk door kogels om het leven komt. Maar de film probeert vooral een positieve boodschap af te geven: zie wat een optimistisch iemand kan bereiken!
Milk wordt namelijk als eerste openlijk homoseksueel gekozen in een politieke ambt. Waarom hij überhaupt de drive krijgt om zich verkiesbaar te stellen voor het ambt van supervisor (een soort wethouder) van San Francisco, is een van de weinige ontbrekende schakels in de vakkundige biopic. Milk doet denken aan Obama, al is hij extravaganter en minder bedacht. Dat hij uiteindelijk wordt doodgeschoten door de katholieke gezinsman Dan White (mooi vertolkt door Josh Brolin), geeft dan weer wel een bittere nasmaak.