Goed nieuws voor de liefhebbers van Lost In Translation (uit 2003): regisseur Sofia Coppola maakte met Somewhere nóg een film over de leegheid van het bestaan. En waar kan dat beter dan in Los Angeles?
Feitelijk gaan alle vier films van de dochter van Francis Ford Coppola over leegheid. Over mensen die alles lijken te hebben, maar dat niet zo ervaren. Daarom plegen de vijf bloedmooie zussen in The Virgin Suicides zelfmoord. In Marie-Antoinette, gebaseerd op het leven van de gelijknamige Franse koningin, kan hoofdrolspeelser Kirsten Dunst maar niet echt gelukkig worden. En in Lost In Translation is Bill Murray de verveelde, oude acteur, die in een steriel hotel in Tokio genegenheid zoekt bij een pasgetrouwde jonge vrouw.
In Somewhere verslindt Johnny Marco, een gevierd acteur, net zo veel vrouwen als pillen. Sigaretten en drank zijn de andere constante factoren in zijn leven. Tot zijn elfjarige dochter Cleo, uit een mislukt huwelijk, op het toneel verschijnt om te blijven logeren.
Het is het moment dat hij keihard met zichzelf geconfronteerd wordt. Dat hij realiseert vast te zitten in zijn eigen wereldje, niet capabel om volwassen te worden. ‘De film is bedoeld als een symfonisch gedicht, waarin Johnny beseft dat hij ergens (Somewhere, red.) naartoe moet, maar hij weet niet precies waarheen’, verklaarde de regisseur de titel van de door haar geschreven film.
Chateau Marmont
Somewhere werd grotendeels opgenomen in het Chateau Marmont hotel, een plek waar veel beroemde filmsterren verblijven. Coppola logeerde er zelf regelmatig als kind, als haar vader weer bezig was met filmopnames. Ze zag dus de excessen van drank en drugs van dichtbij. ‘Ik vroeg me altijd af: wat gebeurt er de ochtend na zulke feestjes, als zo iemand alleen wakker wordt.’
Hoofdrolspeler Stephen Dorff weet dat als geen ander. In zijn wilde jaren logeerde ook hij regelmatig in Chateau Marmont, net als zijn karakter Johnny Marco. Daarom is de rol hem op het lijf geschreven, geeft hij zelf toe. ‘Mijn moeder wilde altijd al dat ik zo’n Steve McQueen-type zou spelen: iemand met zijn tekortkomingen, een vrouwenverslinder, maar wel met een goed hart.’
Met liefde
Coppola portretteert hem met liefde. Ze heeft geen ellenlange dialogen nodig om haar verhaal te vertellen. Evenmin heeft ze grote, dramatische gebeurtenissen nodig om te imponeren.
Met minimale middelen componeert ze haar ‘symfonisch gedicht’ over Johnny Marco, die goede lobbes die in slap valt tijdens het voorspel. Die middenin de nacht ijsjes bestelt voor zijn dochter. Die gewillig uren in een stoel zit om zich een masker aan te laten meten voor een nieuwe film. En die onbezorgd op zijn hotelkamer plezier maakt met twee paaldanseressen, gespeeld door twee echte Playmates.
Het is het moderne showbizzleven van Los Angeles in een notendop, vol met krankzinnige, hedonistische verleidingen. Het knappe van Coppola is dat ze in haar eigen tempo met trefzekere penseelstreken registreert, en zo een tijdloos meesterwerk creëert.