Hij bespeelt de kerkpiano alsof de demonen uit zijn lijf verdreven moeten worden. Maar het is eerder het onverwerkte trauma van het verdwenen kind Isak van jaren eerder dat Jan dwars blijft zitten in Troubled Water, de verontrustende film van de Noorse regisseur Erik Poppe.
‘Wellicht is het beter om je tweede voornaam te gebruiken, anders herkennen mensen je naam’, raden ze hem bij het verlaten van de gevangenis aan. Dus noemt Jan zich voortaan Thomas en probeert hij zijn leven weer op te pakken. Als pianist in de kerk. ‘Als hij hier al geen tweede kans krijgt, waar dan wel’, vraagt de koster zich af.
Monster
Dat doet hij nadat de moeder van het verdwenen kind hem heeft geattendeerd op het monster dat volgens haar in Jan schuilt. Want diens verleden komt uiteraard, door een wel heel opvallende toevalligheid in het plot, snel ontdekt.
Hebben criminelen wel recht op een tweede kans? Of zijn ze onverbeterlijk? Zulke existentiële vragen werden recent al gesteld in A Boy. Troubled Water is nog beter en uitgebalanceerder. Elke handeling, elk woord heeft betekenis en consequenties. Eerst wordt het verhaal vanuit het perspectief van Jan verteld, vervolgens vanuit het oogpunt van de moeder. Om tegen het einde letterlijk en figuurlijk samen te vloeien in de ruige rivier waar haar kind in verdween.
Boete en schuld
De centrale vraag daarbij is waar boete en schuld beginnen en ophouden, voor beide partijen. Bij zo’n thema, uitgewerkt met minimale stijlmiddelen, hangt veel af van de hoofdrolspelers. Hun prestaties zorgen ervoor dat de bioscoopbezoeker zich met hen kan identificeren en Troubled Water een plekje bij de allerbeste films van 2009 verdient.