Het kan nog: voor zes euro jonge en gretige bandjes zien. Pilsje erbij en de avond is compleet: dat is de kracht van talentenjacht Dutch Delight.
Stacey Rookhuizen, idolaat van muziek, begon in 2002 met haar eigen platenlabel. Honderden demo’s kwamen haar kant op. De tiener maakte er verzamel-cd’s van en koppelde er concertavonden aan. Tegenwoordig is er ook een samenwerking met Kink FM en zijn er Dutch Delight-avonden, waar jonge groepen zich kunnen presenteren en prijzen winnen.
Vrijdag was er zo’n avond in DB Studio in Utrecht. Zes euro voor vijf bands, iedere bezoeker mag stemmen op zijn of haar favoriet. Veel familie en vrienden uiteraard in het publiek, en vooral zenuwachtige en stiekem trotse papa’s en mama’s die hun kroost kwamen bekijken. Want wat waren sommige groepen jong.
Neem Uncle Frankle. Tieners, maar al met een optredentje bij De Wereld Draait Door op hun naam. Op hun show viel best wat aan te merken (matige uitspraak van het Engels, en de zang was niet altijd even zuiver) maar het kwartet (met onder andere de zoon van Hans Liberg) heeft wel lef én goede liedjes. De vergelijking met Arctic Monkeys ligt wel heel erg voor de hand, maar er zijn slechtere bands om als meetlat te nemen. En wellicht ontwikkelen de pubers nog iets meer van een eigen stijl.
Only Seven Left is, op de bassist na, wat ouder en meer ervaren. Betere muzikanten ook. Radiovriendelijk genoeg (referentie: Keane) voor 3FM vanwege de afgeronde, soms meeslepende liedjes, die wat volwassener klinken dan bijvoorbeeld Di-Rect. Goede zanger ook, al zat-ie bij het tweede nummer er een paar keer goed naast. Alleen zal de groep toch echt moeten werken aan verbreding van het repertoire, want de midtempo liedjes die gedragen worden door piano en niet bijster originele gitaarpartijen werden binnen 20 minuten al erg voorspelbaar.
En toen kwam er nog een onverwachte uitsmijter. Common People, op wat kennelijk het eerste officiële optreden was. Dat was er niet aan af te zien. Technisch behoorlijk foutloos en gezegend met de beste zanger van de avond. Zelfbewust, goede stem, hele behoorlijke liedjes die hun roots vinden in de Britpop van de jaren zestig en zeventig. Dat zij wonnen was misschien wel terecht, al was Uncle Frankle mijn persoonlijke favoriet. Volgende keer weer Dutch Delight!