Het was altijd een opmerkelijke combinatie: het introverte meisje met haar sprookjesjurk en ingetogen droomstem aan de ene kant, daarachter de energieke Andy Barlow die daar zijn hyperactieve elektronische beats tegenaan liet botsen. Het contrast, dat was het unieke van Lamb. En het werkte: op plaat ideaal om naar te luisteren, live werd het dankzij Barlow vaak een feest.
Na vier albums hielden de Engelsen het voor gezien. Een verstandig besluit, op een gegeven moment was de formule uitgewerkt. Nu is zangeres Lou Rhodes solo. In 2006 bracht ze Beloved One uit, recent verscheen Bloom. Haar stem is nog steeds haar belangrijkste wapen: soms ijl, net zo vaak donker en met een timbre dat aan Marianne Faithfull doet denken. En live, afgelopen zaterdag in de uitverkochte Ekko in Utrecht, werd dat slechts begeleid door haar eigen spaarzame getokkel op de akoestische gitaar. Meer dan het repeteren van drie of vier snaaraanrakingen was het niet.
Daarmee maakte ze zichzelf los van de klassieke singer-songwriters. Dapper, en soms was het erg mooi. Vooral als ze haar composities aankleede door live wat samples op te nemen. Het gaf de muziek de nodige spanning. Want Rhodes is, behalve een innemende podiumpersoonlijkheid, ook een beetje braaf en lief. Ze vertelde dat ze de afgelopen twaalf maanden veel liefdesproblemen had gehad. Daarover zong ze openhartig, en de talloze meisjes in de zaal treurden met haar mee. Het enige sensationele moment was toen een fan aan het eind van het optreden flauw viel. Ontsteltenis alom, alsof er bij een concert nooit iemand van het stokje gaat. Een beetje braaf dus, maar wel genietbaar.
Lou Rhodes (MySpace)
[flash http://www.youtube.com/watch?v=SJY2hOM9niQ w=425 h=355 p={wmode;transparent}]
