Type and press Enter.

Linkin Park is een overlever

Waar is Limp Bizkit toch gebleven? Dat vraag je je af wanneer je Linkin Park live bezig ziet in een uitverkochte KoelnArena, als laatste vaandeldrager van de nu metal-generatie. Een genre dat nog sneller verdween dan het opkwam, met uitzondering dan van het zestal uit New York.

Ergens in het begin van het nieuwe millennium bleek er een enorme markt voor de mix van rap en metal. Limp Bizkit (Nookie) sprong er vol in met een aanstekelijke, meebrulbare cocktail. Maar het ego van zanger Fred Durst bleek toch te groot, de sound te Amerikaans. Dus na de Chocolate Starfish Tour was het gedaan met de populariteit. En bleek Linkin Park een nog effectievere mix te hebben: de raps van songwriter Mike Shinoda botsen niet alleen op de riffs van Brad Delson, maar ook op de melodieuze vocalen van Chester Bennington. Rap meets rock, maar dan mét een refrein.
Dat was al op debuutplaat Hybrid Theory onweerstaanbaar. One Step Closer en In The End werden megahits. Live bleek het, in maart 2001 in het voorprogramma van The Deftones, nog niet mee te vallen: de weed van Amsterdam bleek niet ongemerkt aan de bandleden gepasseerd te zijn.
Zeven jaar later is de groep op alle vlakken professioneler geworden, bleek maandag in Keulen. De rapmetal is nog strakker, de show gelikt en professioneel. Voor veel improvisatie is geen ruimte, laat staan voor contact met het publiek. Wat weer niet wil zeggen dat de muziek van Linkin Park emotieloos is: zanger Chester Bennington zingt zich helemaal leeg.
Maar het belangrijkste verkoopargument van de band is toch het liedje. Ondanks alle samples en computerbeats komt alles bij elkaar in een goed refrein. Daarom vinden zowel de oude rockliefhebbers als de kids die willen springen Linkin Park zo tof. Ze maken zowel een ballad als Shadow Of The Day als een rocksong als Bleed It Out. Meer dan genoeg explosief materiaal om het Duitse publiek plat te krijgen, dat zelfs in de nok van de enorme arena vanaf de eerste nummers op stond uit de stoelen. Intens en onontkoombaar: langer dan anderhalf uur hoeft dat niet duren.