Al maanden gonsde het van de spanning en de geruchten op internet. Een eerste trailer liet zelfs de naam van de film niet zien. Later verscheen een soort homevideo, waarin een angstige man in de camera keek en vertelde dat New York door ‘iets’ werd aangevallen.
Zo werd de hype voor Cloverfield gecreërd, op een vergelijkbare manier als destijds The Blair Witch Project. Met die film zijn meer overeenkomsten: ook Cloverfield is bijvoorbeeld één lange amateurvideo. Wat start als een video van een jongen die wakker wordt in het appartement van zijn vriendin naast Central Park, slaat al snel om in een nachtmerrie.
Die omslag is de sterkste fase van de film. Het melige videoverslag van het afscheidsfeest van Rob Hawkins, die naar Japan vertrekt, ontaardt in een klein relatiedrama. Op het moment dat zielige Rob uithuilt op het dak van zijn luxe appartement, trillen de wolkenkrabbers vanwege een explosie. Een paar minuten later vliegt het hoofd van het Vrijheidsbeeld over straat: New York wordt weer aangevallen.
De kracht van Cloverfield zit hem in de vorm, niet de inhoud. De tamelijk onwaarschijnlijke avonturen van Rob en vrienden/familie, op vlucht voor de monsters die de stad terroriseren, ontstijgen het niveau actiethriller nooit. Maar omdat de camera continu bovenop de hoofdrolspelers zit, is de dreiging voelbaar. Elke seconde. Vorm boven inhoud, daar kom je zelden mee weg. Cloverfield lukt het. Net.