Zoals de Belgen zouden zeggen: de jongens van Woost geven er op hun debuutplaat Colour My Skin af en toe een flinke lap op. Met drie gitaren gaan ze regelmatig hun sfeervolle melodieën te lijf, als ware Sonic Youth gekloond in Tilburg.
Jazeker, Woost is het zoveelste product van de Rock Academie. Begonnen in 2002, succesvol in het clubcircuit en met demo’s, net als plaatsgenoten 2nd Place Driver. Maar muzikaal liggen de bands ver uit elkaar: laatstgenoemde speelt electrorock, Woost maakt tegendraadse, uitgesponnen gitaarrock die vaak doet denken aan Motorpsycho. Eigenzinnig, spannend en commercieel meestal tamelijk kansloos.
Op de bijgeleverde biografie staat dat het vijftal nooit vervalt in muzikaal gefreak. Dat doen ze af en toe wel op Colour My Skin. Op die momenten krijgen de uitwaaierende, vreemde gitaarlijnen te veel voorrang op de lijzige stem van songschrijver Koen-Willem Toering. Maar in opener Restless en Down the drain vinden ze wel de goede balans tussen eigenzinnigheid en het maken van een mooi liedje. Het hoogtepunt is het serene eerste deel van Boywonder, waarin de stem van Toering aan Jeff Buckley doet denken. Misschien zouden de nummers van Colour My Skin akoestisch nog mooier zijn, en dat is meestal een goed teken.