Ze zijn zo cool dat bijna niemand ze kent: Warren Fischer en Casey Spooner. De twee kunstenaars uit New York veroorzaakten rond de millenniumwisseling een schok binnen de wereld van de elektronische muziek met debuutplaat 1.
Vreselijk hippe electro, een paar jaar voor het genre in de rest van de wereld aan een opmars zou beginnen. Vooral de shows van het duo waren supermodieuze aangelegenheden vol waanzinnige kostuums.
Het leverde Fischerspooner geen megahit op, maar wel een cultstatus. Die zal er met de tweede plaat Odyssey niet kleiner op worden. Omdat de relaxte deuntjes met een hoog eighties-gehalte tegenwoordig enorm hip zijn. Maar vooral omdat het tweetal deze keer niet alleen met synthesizers, maar ook met echte instrumenten musiceert. Odyssey is nergens monotoon en probeert in elk geval net als 1 grensverleggend te zijn.
Op opener Just Let Go na, een gegarandeerde clubhit, ontbeert het de plaat wel aan daadkracht. Het komt vooral door de vlakke vocalen van Casey Spooner, die net als die van Moby niet goed genoeg zijn om een album te dragen. Odyssey klinkt dan net zo zoetig als Air af en toe kan doen. Maar relaxed is het allemaal wel. Als ze in de hemel ooit een fijn feestje willen bouwen, zullen ze ongetwijfeld Fischerspooner uitnodigen.
