Eerst zou een exemplaar van de nieuwe plaat van U2 in augustus gestolen zijn in Frankrijk, vervolgens lekte het album vorige week uit via internet. Het kan best dat de band er zelf een handje in had, want iedereen weet nu dat How to dismantle an atomic bomb dit weekend in de schappen ligt. Die titel slaat trouwens op de relatie tussen Bono en zijn in 2001 overleden vader. Het antwoord op de tiel is trouwens simpel: met liefde.
Het is dus de meest emotionele plaat van de Ieren tot nu toe. “We fight all the time, but we’re the same soul”, zingt Bono hartverscheurend in het prachtige Sometimes you can’t make it on your own. Het is een van de tragere nummers die het album zo meeslepend maken. One Step Closer is sereen, als in de tijden van Velvet Underground, alleen dan met een goede zanger. Origin of the species is in potentie een nieuwe U2-klassieker, beetje in de stijl van Walk On van de vorige plaat All That You Can’t Leave Behind uit 2000.
Het knappe van U2 is dat How to dismantle? in niets lijkt op de voorganger. De plaat klinkt sowieso energieker en harder. Daarbij vliegt de band overigens wel af en toe uit de bocht, omdat soms een pakkend refreintje ontbreekt. Dat is niet zo bij de signle Vertigo, wel bij All Because Of You en eigenlijk ook een beetje in City Of Blinding Lights, dat gaat over New York vlak na 11 september.
Het hart van de band ligt meer bij de mid-tempo en tragere songs. Een nieuwe One lijkt How to dismantle? niet te bevatten, wel een collectie sterke nummers en een enkel vullertje (A Man And A Woman). De veertigers van U2 maken, in tegenstelling tot de Stones of Bowie, nog steeds relevante platen maken. Zonder dus in herhaling te vallen. Het geluid is wel weids en groots, maar klinkt moderner dan in de tijden van The Unforgettable Fire. Niet alleen in Love and Peace refereert het kwartet aan de periode van Achtung Baby of Rattle and Hum.