De leden van Rage Against The Machine hadden gelukkig na drie platen ook zelf in de gaten dat hun formule van opgewonden rapmetal uitgewerkt was. Rapper Zack De La Rocha ging solo verder, de drie andere bandleden vonden in Chris Cornell een nieuwe frontman. Inderdaad: de voormalig zanger van Soundgarden, de rockmachine uit Seattle die er in 1997 mee kapte.
De nieuwe supergroep heet Audioslave, hun debuutplaat kreeg dezelfde naam mee. De sporen uit het verleden zijn echter zorgvuldig uitgewist. Het politieke engagement van RATM en hun hakkerige riffs maakten plaats voor de persoonlijke teksten van Cornell, terwijl gitarist Tom Morello de powerfunkrock uit de hoogtijdagen van Led Zeppelin doet herleven.
Jazeker, dit is een ouderwetse rockplaat. Vier mannen die echte spierballenmuziek maken. Een door de ritmetandem (Tim Commerford en Brad Wilk) voortgestuwde energiebal die veertien nummers lang de huiskamer overdondert. Indrukwekkend? Zeker. Goed? Niet altijd. Spierballen kunnen soms een gebrek aan echte inhoud verhullen. Hoe Cornell ook schreeuwt, zingt en kreunt en het trio achter hem een geluidsmuur optrekt, na een lawine van ruim een uur blijven verdomd weinig melodie?n in je kop hangen. Toch knap na zo’n rockaanval op je gehoor. Dat doen de Queens Of The Stone Age toch iets beter.