Het zijn op het oog begin-twintigers maar de jongens van Soundsurfer maken nu al ongelooflijk volwassen muziek. En dat op hun debuutplaat Allow Me, dat vol staat met ontzettend volwassen composities.
Het vaderlandse viertal weet aan elke song wel weer iets unieks toe te voegen door dan weer een riedeltje op de Fender Rhodes, dan weer door het toevoegen van cello of klarinet.
Muzikaal ligt het geluid ergens tussen 16 Down en het voortkabbelende Sparklehorse. Soundsurfer kan de concurrentie met die twee namen nog net niet aan; daarvoor zakt de tweede albumhelft nog iets te ver in. Maar de nonchalante, meerstemmige zang ligt altijd buitengewoon prettig in het gehoor en de hele plaat is doordrenkt van een melancholisch gevoel. De enige momenten dat de band geforceerd klinkt zijn de up-tempo passages, die niet met echt inventief gitaarwerk worden opgevuld. Het is slechts een smetje op een hoopvolle start in de Nederlandse muziekbusiness, voor een band die zich nauwelijks in een hokje laat stoppen. En misschien is dat nog wel de grootste verdienste van Allow Me.