Ze willen hééél erg groot worden. En dat is niet de enige overeenkomst tussen JJ72 en The Smashing Pumpkins. Kijk maar naar de hoes. En de muziek van de drie Ieren, die af en toe net zo bombastisch is.
Geen toeval dat Flood (Pumpkins, U2) achter de knoppen zat bij de opnames van de tweede plaat I To Sky. Op de amper twee jaar geleden verschenen debuutplaat klonk de band nog erg zoekende en onzeker. Van die naïviteit is niks meer te bespeuren. JJ72 heeft inmiddels een onmiskenbaar eigen geluid, met hooguit referenties aan Placebo of Muse.
Sterkste troef blijft de engelenstem van Mark Greaney, die kan zeuren als een kind en krijsen als een kreng. De piepjonge, ooit zo timide bandleider schreeuwt de teenage angst soms uit zijn tengere lijf. Maar ook met pianoballads als Nameless en Brother Sleep kan hij goed uit de voeten. I To Sky bevat verder een sterke single (Formulae) en een aantal meeslepende nummers, die zich niet houden aan het geijkte couplet-refrein-couplet-stramien. Die formule levert een ijzersterke eerste plaathelft op. Door het langdradige tweede albumdeel zal het trio uit Dublin nog niet doorstoten naar de top van de alternatieve pop. Maar kijk niet vreemd op als Greaney de volgende keer een Mellon Collie-achtig meesterwerk aflevert. U bent gewaarschuwd.