‘Om het oude te vernietigen, moeten we het eerst volledig begrijpen voordat we iets nieuws kunnen beginnen.’ Mooie uitspraak van de Chinese kunstenaar Ai Weiwei, waar ik aan moest denken toen ik naar Berlijn verhuisde. Had het verleden al een plekje gekregen en was het tijd voor iets nieuws? Of ging het allemaal te snel, waren er delen van mijn leven nog niet afgesloten?
Het was in elk geval een gecalculeerde sprong in het diepe. Met de benodigde beroepservaring om hopelijk snel een nieuwe carrière op te kunnen bouwen. Maar wel in mijn eentje, in een grote stad. Op zoek naar, ja, naar wat eigenlijk? Avontuur waarschijnlijk. Nieuwe energie. Spanning. Het gevoel dat je leeft.
Meer dan gehoopt
Het bleek dat allemaal te zijn. Misschien nog wel meer dan gehoopt, qua ups én qua downs. Want alleen al die winter hier is eindeloos. Zoals NOS-correspondent Wouter Meijer altijd zegt: ‘Ostkreuz, vrijdag 13 december, kwart over drie ’s middags. Het vriest vijftien graden, het begint al donker te worden. Als je Berlijn dán nog leuk vindt, heb je de goede keus gemaakt.’
Aan die keus twijfel ik niet, maar twee maanden vrijwel zonder zon zijn geen pretje. Gecombineerd met de definitieve verhuizing van mijn spullen vanuit Nederland (eind februari) was dat te veel van het goede: de laatste weken was ik meer ziek dan fit, puur omdat het kaarsje even opgebrand was.
En het einde van de relatie, na 8,5 jaar, zal ongetwijfeld ook meegespeeld hebben. Hier wordt Ai Weiwei’s uitspraak misschien nog wel meer bewaarheid. Het volledig begrijpen doe ik het nog steeds niet, dat is misschien ook wel het mooie en mysterieuze van relaties. Was het onvermijdelijk? Waarschijnlijk niet. Maar aan de antwoorden wordt nog steeds gewerkt, en zo lang die er niet in bevredigende mate zijn, zal er ook niet snel iets nieuws komen, merk ik. Wat niet erg is overigens, het moet niet te makkelijk en verleidelijk zijn om van relaties te wisselen.
Berlijn
Nou had de verhuizing slechts zijdelings te maken met de breuk, anders was het gevoel over de stad wellicht anders geweest. Want ja, ook zeven maanden later heb ik nog geen seconde spijt gehad. Gelukkig.
Het is vooral het gevoel dat je hier alle opties hebt. Het hoéft niet, maar je kunt elke dag sporten, concerten, theaters en bioscopen bezoeken, op stap gaan, eindeloos rare snuiters ontmoeten.
Onbeperkte mogelijkheden dus. Keerzijde is wel dat je zelf zult moeten uitvinden wat bij je past en wat niet, en dat je jezelf zult moeten afremmen (niet bepaald mijn sterkste kant), want de stad doet dat niet voor je. Maar laten we het een luxeprobleem noemen.
Werk
Want er zijn dus altijd opties. Dat geeft jezelf en de stad een enorme energie. Geen plek die zo snel verandert, die zo veel dynamiek heeft. Ook in professioneel opzicht.
De start-up-scene van jonge internetbedrijfjes is wat dat betreft beeldbepalend voor het huidige Berlijn. Het is een soort opgroeiend kind, met allerlei problemen die bij onvolwassenheid horen. Maar er wordt in elk geval volop geëxperimenteerd en gecreëerd. En met Creative Construction, het bedrijf waar ik als projectmanager sites en apps voor bouw, schurken we aangenaam aan tegen die scene.
Nieuwe woning
Never a dull moment dus, zoals de Engelsen plegen te zeggen. Ja, ongetwijfeld komt er ooit wel weer behoefte aan wat meer stabiliteit. Maar dit is de onrust waar ik voor gekozen heb, in elk geval voor een paar jaar.
Waar het heen gaat? We zien wel. Eerst maar eens die vreselijke winter weg jagen, en genieten van de zon en mijn nieuwe zolderwoning in de wijk Moabit. Over een half jaar een nieuwe update, met een antwoord op alle vragen…
