Het leven in een bordeel werd zelden completer en genuanceerder getoond dan in Cathouse, de documentaire (en later tv-serie) van de Amerikaanse zender HBO. Love Ranch beoogt hetzelfde effect, maar mist de diepgang om dat te bereiken. Daar kan zelfs de lach van Helen Mirren niets aan veranderen.
De actrice heeft altijd iets bezorgd-moederlijks over zich heen, een door het leven getekende glimlach die altijd uitstraalt dat ze de situatie onder controle heeft. Dat was zo in haar glansrol als de Britse koningin in The Queen, het is zo als hoerenmadam Grace Bontempo in Love Ranch.
Fuck
Die moederlijke kwaliteiten heeft ze daar volop nodig om ’25 psychotische hoeren’ onder controle te houden. Het zijn de sterkste en geloofwaardigste scènes van de film, omdat je daar het idee hebt met mensen van vlees en bloed te maken te hebben. De twee andere hoofdrolspelers doen er juist alles aan zo karkaturaal mogelijk over te komen. Joe Pesci is Grace’s man Charlie Bontempo. Van hem wisten we al dat hij goed kon schelden: in Love Ranch slaagt hij er in om in elke zin het woord ‘fuck’ te proppen.
Zijn huwelijk met Grace is vooral een zakelijke overeenkomst, zij leidt het bordeel. De schmierende Charlie is vooral druk met de dames in zijn stal, en met zijn nieuwe ontdekking: een gewezen Argentijnse bokskampioen. Die Armando Bruza, gespeeld door Sergio Peris-Mencheta, is zo mogelijk nog meer macho dan zijn tegenspeler. Met trouwe hondenogen, pseudogevoelige teksten prevelend, gaat hij al rokkenjagend op weg om Grace het hof te maken.
Sentimenteel
Daardoor ontaardt Love Ranch tegen het einde in een wel heel sentimentele film. Doodzonde, omdat het script gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van Joe en Sally Conforte, in de jaren zeventig de eigenaren van de Mustang Ranch, een van de eerste legale bordelen. Een indringend drama over het leven op zo´n ranch was dus goed mogelijk geweest. Regisseur Taylor Hackford en scenarist Marc Jacobson kozen een andere invalshoek. Alleen de ingetogen Helen Mirren, in het echte leven de vrouw van de regisseur, herinnert je er aan dat het veel mooier en beter had gekund.