Zita Swoon is van eenzame klasse

Leuk idee, die cross-over festivals. Alleen jammer dat de verschillende kunstdisciplines niet oversteken en samen dingen doen, maar in hun eigen hokje blijven zitten.

Het is zo op Crossing Border (in Den Haag), op De Nachten (in Antwerpen) en op Cross-linx in Utrecht. Daar speelden zaterdag in Vredenburg Leidsche Rijn een aantal acts uit totaal verschillende hoek. Yuko, dat spannende geluidscollecties maakte. Michael Nyman, die met een ensemble door hem gecomponeerde filmmuziek vertolkte. En Zita Swoon.

Aan de kwaliteit van de concerten lag het niet. Maar het geheel werd nooit meer dan de som der afzonderlijke delen. Van kruisbestuiving, toch een van de doelen van zo’n cross-over, was geen sprake. Een gemiste kans.
Desondanks werd het een fijne avond. Met dank aan Stef Kamil Carlens. Die zou met zijn band een speciaal gecomponeerde set spelen, zo stond in het programmaboekje. Dat bleek nonsens: de bezetting van Zita Swoon was nog dezelfde als vorige zomer op Rock Werchter, en veel liedjes kenden eenzelfde arrangement.
Gelukkig deed Carlens regelmatig een greep in zijn heel oude werk, toen de groep nog Moondog Jr. heette. En live speelt de band nooit op automatische piloot. Daarom speelt het spelplezier er, na al die jaren, nog steeds vanaf.
Deze reïncarnatie leek eigenlijk tamelijk veel op de formatie die ik in 1995 op Lowlands voor het eerst zag. Toen was het een jazzy, soms eclectisch improviserend gezelschap. Zita Swoon evolueerde meer naar een gitaarband, met prominente rollen voor Bjorn Eriksson en Tom Pintens. Die verdwenen een voor een uit de bezetting, daarvoor in de plaats kwamen een percussionist en twee geweldige achtergrondzangeressen. Waardoor Zita Swoon weer evolueerde tot een band met een warm geluid. Net als in het begin, maar nu met een mooie collectie liedjes in de bagage. Stef Kamil mag nog wel even blijven.