Hij heeft al vele bijnamen gehad, en niet de meest vleiende, bromt Giulio Andreotti op de voice-over. Il Divo (De Ster) is dan nog vleiend, en ook wel passend voor een film waar de ex-premier van Italië bijna als mythisch figuur wordt afgeschilderd.
Il Divo, van regisseur Paolo Sorrentino, pretendeert ook niet om een compleet verhaal te vertellen. De biopic pakt bijna lukraak enkele momenten uit de lange carrière van de bijna negentigjarige politicus om zo een beeld te schetsen van deze ondoorgrondelijke man.
Onverstoorbaar
Die ondoorgrondelijkheid is de zwakke kant van Il Divo, want ook de film kan het pantser van onverstoorbaarheid niet doordringen. Andreotti (gespeeld door Tony Servillo, eerder te zien in Gomorra) vertoont geen enkele emotie. Ja, hij maakt met zijn vrouw wel eens een grapje. En op driekwart van de film zit een tirade, die eerder als een hallucinante droom oogt.
Verder geen spoor van aanwijzingen wat deze man drijft. Aan het begin van Il Divo staat hij op het punt voor de zevende keer premier van Italië te worden. Twee bioscoopuren later staat Andreotti terecht voor zijn rol in de moord op onder andere een journalist. Hij is van veel meer criminele handelingen beschuldigd. Maar elke keer gaat de aalgladde politicus vrijuit.
Karikatuur
Van de diepere zieleroerselen kan Il Divo het dus niet hebben, simpelweg omdat Andreotti ze niet toont, ook niet in het echte leven. Bovendien maakt Servillo van de hoofdpersoon een beetje een karikatuur, met sijn stijve loopje en immer gevouwen handen.
Maar de rolprent is wel topcinema, door de overdonderende visuele stijl. Zijn club van vertrouwelingen wordt gepresenteerd als ware het Ocean’s Eleven. Een van de politici komt zelfs in Ferrari aanscheuren. De moorden waar hij voor verantwoordelijk wordt gehouden passeren in het begin in recordtempo de revue, op een pompende beat, om regelmatig in de film terug te keren. Vooral de moord op de door de Rode Brigades ontvoerde Aldo Moro speelt een hoofdrol, omdat Andreotti zich dat naar verluidt wel aanrekent.
Maffia
Op andere momenten is Il Divo juist ingetogen, met close-ups van Andreotti’s gezicht, tijdens de puntige dialogen. Dan weer zwenkt de camera vloeiend door de rechtszaal bij een zaak tegen maffialeden of Andreotti zelf, die ook van banden met de cosa nostra werd verdacht. Italië komt er dus niet best van af, en van de politicus weten we nog steeds niet heel veel, maar fascinerend is het allemaal wel.