Type and press Enter.

Guy Ritchie kopieert zichzelf

We zien klunzige misdadigers, droogkomische one-liners en mannen in strakke, coole pakken. Snatch? Lock, stock and two smoking barrels? Bijna! Het is de nieuwste van Guy Ritchie, Rocknrolla.

Dat nieuwe is dan wel een vrijwel exacte kopie van zijn eerdere werk. Vlotte muziek, criminelen met stoere babbels en heel veel dingen die mis gaan. Dat is één keer erg leuk, maar dan is de verrassing er ook wel af. Rocknrolla is drie kwartier onderhoudend, maar dan blijkt het rammelende plot eigenlijk helemaal nergens heen te gaan.
De eerste geluiden waren nog zo positief geweest. Ritchie zou na een reeks flops weer terug in topvorm zijn. Bullshit. De enige geslaagde grappen zijn over homoseksualiteit. Verder blijven de karakters vlak (hoofdpersoon Arch is de stereotype, stille assistent van de opperbaas, de Russen zijn lomp en dom en de femme fatale is, tja, ach, laat maar zitten).
En het verhaal? Iets over een crimineel die via omkoping alles gedaan krijgt bij de gemeente, maar dan met de Russen zaken doet en een van hen geleend schilderij kwijt raakt en twee overvallen. Oh ja, en nog iets met een getroubleerde vader-zoon-relatie. Allemaal met plakband aan elkaar bevestigd. Nu Ritchie geen Mr. Madonna meer is, valt hopelijk ook zijn onbeperkte krediet als regisseur weg. Want hoe onberispelijk Rocknrolla filmisch en stylistisch ook mag zijn, inhoudelijk is het een ballon die tegen het einde he-le-maal leegloopt.