Type and press Enter.

Recensie: Le fils de l’epicier

‘We zijn allemaal mislukkelingen’, verzucht vader Sforza. Zelf kan hij na een hartaanval nauwelijks meer werken, zijn zoon Francois probeert al twee jaar voor zijn ouders te verbergen dat zijn vrouw bij hem weg is en de andere zoon Antoine is een nietsnut, vindt pa.

Le fils de l’epicier (de zoon van de kruidenier) gaat vooral over die Antoine. Hij verliet tien jaar eerder het ouderlijk huis en nam dus niet, zoals vader het liefst wilde, de kruidenierswinkel over. Maar nu keert hij terug naar het platteland van zijn geboortegrond: om de mobiele supermarkt van zijn zieke vader draaiende te houden, en om Claire (zijn buurvrouw uit Parijs) de rust te bieden waarin ze kan studeren.
De onderlinge spanningen binnen de familie liggen er meteen bovenop. Dat is meteen ook het grootste bezwaar aan deze Franse tragikomedie: de emoties verlopen langs voorspelbare lijnen. De opvliegende Antoine vindt de bejaarde klanten aanvankelijk helemaal niets maar ontwikkelt toch een band met hen, pa begint nors maar eindigt als vriendelijke oude man en Francois lijkt een rijke, geslaagde patser, maar ook dat is schijn.
Regisseur Eric Guirado verpakt het in mooie beelden van het Franse platteland, in een aantal geslaagde grappen en met een prettig vlotte vertelstijl. Le fils de l’epicier is door hem vermakelijk, maar ook nooit meer dan dat.