Veel buitenlandse artiesten die naar Nederland komen, grijpen iets te enthousiast naar de overvloedig aanwezige wiet en andere geestverruimende middelen. Patrick Watson leek er donderdag in Paradiso ook eentje van te zijn, maar bij hem was het niet funest voor het optreden.
De muziek van de Canadees gedijt namelijk wel bij een beetje chaos en gefreak. Watson maakt eclectische, niet al te volumineuze art-rock met tal van kleine toevoegingen. Soms vliegen pannen als extra geluidseffect over het podium, dan weer zorgt de marimba of xylofoon voor afwisseling.
Die experimenteerdrift creëert altijd een sprookjesachtige sfeer, zeker omdat de stem van Watson nogal lijzig is. Soms zijn die composities betoverend mooi, soms leiden ze slechts tot stuurloos geneuzel.
Het mooist is zijn muziek eigenlijk nog zonder alle toeters en bellen. Wanneer Watson in zijn eentje achter de piano kruipt voor een moment van sereniteit bijvoorbeeld. Of wanneer hij met zijn gitarist de zaal in loopt voor een akoestisch, onversterkt nummer.
Dat zijn de momenten waarop Paradiso helemaal stil was. Dat lukte niet de complete twee uur, maar dat is de bijna onvermijdelijke schaduwzijde van de hang naar avontuur.
