Hij bezingt zichzelf, in Isolation. ‘Mother, I tried, please believe me. I’m doing the best that I can. I’m ashamed of the things I’ve been put through. I’m ashamed of the person I am.’ Ian Curtis schaamde zich, kon het allemaal niet meer aan, en de zanger van Joy Division pleegde zelfmoord op 23-jarige leeftijd.
De band uit Manchester was een van de voorlopers van de new wave, de sombermansmuziek die zo wonderwel paste in het kille sociale klimaat in Engeland eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Curtis verwoordde de gevoelens van een hoop jongeren die wanhopig een toekomst zochten.
Anton Corbijn vond die toekomst door toedoen van Joy Division. Zijn foto’s van de band voor het popblad NME betekenden zijn doorbraak als fotograaf. Hij bleef bevriend met de bandleden, die na de dood van voorman Curtis nog veel succesvoller werden als New Order. En nu, een kwart eeuw na de dramatische teloorgang van de groep, maakt Corbijn zijn debuut als regisseur met een film over Joy Division met de naam Control.
Misschien is het de start van weer een succesvolle carrière voor de Nederlander. Hij gebruikt de muziek, maar meer nog de teksten van de band als soundtrack voor het leven van Curtis. Die ontvlucht als tiener het grauwe, suffe dorpje Macclesfield, waar hij pillenslikkend door het leven gaat. Met zijn jeugdliefde Debbie trouwt hij al op jonge leeftijd en verhuist naar Manchester. Daar ontmoet hij Peter Hook, Bernard Sumner en Stephen Morris. Warsaw, later ombenoemd tot Joy Division, is geboren. Maar daarmee sterft langzaam ook zijn leadzanger.
De ietwat brutale Curtis voelt de band aanvankelijk als uitlaatklep. Maar het in zwart-wit geschoten Control toont hoe hij de populariteit, de verwachtingen die daarmee gepaard gaan én zijn burgerleventje thuis met kind steeds meer als een dwangbuis gaat ervaren. Zijn epileptische aanvallen en overspel met de mooie Belgische Annik maken het er allemaal niet minder gecompliceerd op. ‘Love will tear us apart’, zingt Curtis, en in deze context krijgt het nummer een heel andere lading. Hij heeft geen controle meer over zijn leven, en de enige manier die de zanger ziet om die grip terug te krijgen is een radicale. Het is niet eens moeilijk hem te begrijpen. Dát, en het feit dat Curtis een cultheld van zijn generatie was, maken Control tot een angstwekkende en indrukwekkende kijkervaring.