Type and press Enter.

Zelftherapie als kunst

In het museum zitten mensen in auto’s. Ze kijken er naar een drive-in film. Waarop een man met een tamelijk verwijfde stem dan weer in huilen uitbarst, dan weer extatisch is, maar zich in elk geval zelden normaal gedraagt. Shockart is het al genoemd, de werken van Erik van Lieshout, en dat is niet verwonderlijk.
In museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam loopt tot 4 februari een overzichtsexpositie van de kunstenaar, die evolueerde van schilder tot videomaker. In die filmpjes, van tien tot vijftien minuten, staat hij meestal zelf centraal. Bij de psychiater. Pratend op de bank met vrienden. In het bos kletsend met zijn moeder.
Je krijgt in feite een schaamteloze inkijk in het privéwereldje van de kunstenaar. Dat is ontzettend confronterend. Simpelweg omdat Van Lieshout niet helemaal spoort. De beste man is emotioneel instabiel. De Brabander weet ondanks zijn 37 jaar nog steeds niet wat zijn seksuele geaardheid is. Het is met zijn videofilmpjes zoals het met Leonardo is in een voetbalwedstrijd: alles moet om hem draaien. Een hunkering naar aandacht en waardering.
Dat raakt iedereen die de video’s ziet. Tegelijkertijd werpt het de vraag op of je anderen lastig moet vallen met je eigen zelftherapie. Want de indruk die toch met meest blijft hangen is toch: wat moet ik hier nu zelf in godsnaam mee? Waarschijnlijk helemaal niets…