Niets is wat het lijkt te zijn in Babel. Twee kindjes die een geweer uitproberen in Marokko en per ongeluk raak schieten, wordt geïnterpreteerd als een terroristische aanslag op toeristen. Een illegale Mexicaanse die als oppas al zestien jaar in Amerika werkt en zo twee kinderen van een tamelijk druk echtpaar opvoedt, wordt door de douane opgejaagd als wild en behandeld als crimineel, omdat ze de pech heeft dat haar chauffeur bij de grens doorrijdt. En een puberaal meisje in Japan lijkt uiteindelijk helemaal niet zo puberaal te zijn.
Het is de laatste jaren enorm in de mode om in een film vele verhaallijnen door elkaar te gooien. Ooit is de trend waarschijnlijk begonnen met Short Cuts van Robert Altman in 1993. Paul T. Anderson zette met Magnolia (1999) een nog gecompliceerder standaardwerk neer, met wel vijftien ogenschijnlijk van elkaar losstaande personages. Het recentelijk veelgeprezen Crash doet hetzelfde. Al blijken al die losse verhaallijnen uiteindelijk één centraal thema te hebben. In Crash is dat bijvoorbeeld dat er geen duidelijk onderscheid is tussen goed en kwaad in het multiculturele, gespannen Los Angeles.
Alejandro Gonzalez Inarritu is onderhand een expert in het genre. De Mexicaan leverde met Amores Perros in 2000 een indrukwekkende proeve van bekwaamheid af. Met 21 Grams debuteerde hij in Hollywood, weer met een mix van drie verhalen. In Babel borduurt hij daar op voort, al is deze keer het thema wat onduidelijker.
Wederzijds onbegrip lijkt de meest voor de hand liggende te zijn. Onbegrip tussen mensen en tussen volkeren. Het schietongeluk wordt door de wereldpers gezien als terroristische aanslag, omdat de kogel toevallig een Amerikaanse toeriste treft. Het levert een enorm mediaspektakel en een dilpomatieke rel op.
In het oog van de storm blijken die toeriste en haar man (Brad Pitt) elkaar ineens te vinden. Hun reis naar Marokko lijkt een vlucht te zijn voor hun problemen in hun thuisland. Het echtpaar kan de vroege dood van één van hun kinderen maar niet accepteren en dat leidt tot huwelijkse spanningen. Ze begrijpen elkaar niet meer, tot ze in het Marokkaanse dorpje, weg van alle mediacommotie, weer tot elkaar komen. Ze begrijpen elkaar weer.
De Mexicaanse illegale werkster is de oppas van hun kinderen. Deze Amelia wil naar de bruiloft van één van haar kinderen. Dat wordt een trip met vreselijke gevolgen van haar. De reden: onbegrip van de douane. Of is het een cultuurverschil. En de Japanse verhaallijn, er een beetje met de haren bijgesleept zo lijkt het, is een persoonlijke tragedie.
Gonzalez Inarritu verpakt zijn maatschappijkritische film in prachtige beelden, waarin de rust van Marokko prachtig contrasteert met de chaos van Tokyo en het uitbundige Mexico. Ook de uitvoering is authentiek: de verschillende verhaallijnen worden in hun eigen taal uitgewerkt. Het maakt de ingetogen boodschap alleen maar sterker. Bovendien, lijkt de regisseur te willen zeggen, is er nog hoop. Omdat uiteindelijk bijna iedereen nader tot elkaar komt.
