Na het verschijnen van hun debuutalbum Hello In This Sun (1999) vloog ik rechtstreeks naar de platenboer. ‘Grootste belofte van België’, kopten de recensies. Maar hun debuutplaat bleek een zwaar verteerbaar, donker werkje met briljante en minder briljante momenten. Waardoor Thou ook na de twee volgende platen vooral een belofte bleef die niet ingelost werd.
Met hun nieuwste werkje I Like Girls In Russia lost het Gentse gezelschap in elk geval een deel van de verwachtingen in. Omdat de groep eindelijk erin slaagt om een plaat vol liedjes met een kop, een brug en een staart in te leveren. Opener Can’t Get is smerig funky, in I Won’t Go To Nashville rocken ze meer dan ooit tevoren en in Scotty doen ze denken aan de vuile blues van Mauro Pawlowski, vooral als Bart Vincent ‘gimme power Scotty’ in de microfoon hijgt. Wat deels ongetwijfeld te maken zal hebben met de productie van John Parish (PJ Harvey)
Vincent schreef ook deze keer weer samen met de andere vocalist Does De Wolf bijna alle nummers. Zij bevalt vaak aangenaam met haar zwoele stem, maar die is af en toe ook vervaarlijk vlak. Zoals in het middendeel van I Like Girls In Russia de band helaas nog iets te vaak vervaarlijk vlak klinkt, de composities niet spannend genoeg zijn en Thou dat gebrek probeert te compenseren met typisch Belgische geluidskronkeltjes, zoals de riedeltjes op de Rhodes-piano van De Wolf. Met afsluiter Affection eindigt de band hun vierde plaat in elk geval bedwelmend: de twijfelaars worden net over de streep getrokken en het plaatsje op Rock Werchter is na al die jaren dikverdiend.
