Als je niet onmiddellijk bloedgeil wordt van I am on a high is er serieus iets mis met je hormoonsysteem. Het eerste nummer van de tweede Millionaire-plaat Paradisiac popmpt, schuurt en zuigt minutenlang onweerstaanbaar door.
Met het voorspel zit het dus wel goed, met het naspel ook: tegen het eind van het album levert de Belgische formatie met Wake up the children nog een hardcore aanval op de trommelvliezen af. Maar als je een man zo stevig bij de ballen hebt, moet je hem ook naar een hoogtepunt voeren. En dat vergeet het vijftal nou net te doen: na de furieuze opening levert Millionaire nog snel twee proeven van bekwaamheid af (A lust unmatched en Street life cherry), maar daarna zakt het niveau en verslapt de aandacht.
De vorige plaat, Outside the simian flock (2001), was juist zo leuk omdat die de geilheid van Prince combineerde met de speelse gekte van Beck en de maniakale gitaren van Evil Superstars. Op Paradisiac ontbreekt de speelsheid en luchtigheid, waardoor de naar stonerrock ronkende gitaarmuur bij gebrek aan briljante melodieen soms te saai wordt.
Jammer, omdat voorman (en ex-Evil Superstar) Tim Vanhamel en zijn kompanen met hun unieke muzikale mix in het huidige dorre rockklimaat in 1 keer naar de wereldtop hadden kunnen doorstoten. Maar in plaats van de luisteraar een audiofonisch orgasme te bezorgen, blijft het bij een stevige flirtpartij. Ook leuk, maar daar doen we het bij een tweede afspraak niet voor.
