Eerst even een lofzang. Pergola van Johan is namelijk een prachtige popplaat. Na het al even smakelijke debuut uit 1996 viel de groep rond songschrijver Jacco de Greeuw uit elkaar. Weg Amerikaans platencontract, weg vriendenband. Een jaar lang knutselde De Greeuw vervolgens, in zijn huis aan de Pergola in Hoorn, aan nieuwe ideetjes. Dat totale gebrek aan druk resulteerde in twaalf ontspannen melodie?n op Pergola. Prachtige gitaarpop die erg doet denken aan The Beatles of, op de meest lichtvoetige momenten, Crowded House. De ene keer aanstekelijk enthousiast in I Feel Fine, de andere keer triest in Time and Time Again, elke keer weer sprankelend en tot in de puntjes verzorgd. De Nederlandse concurrentie (Caesar bijvoorbeeld) wordt in één keer op grote afstand gezet.
Tot zover de goede berichten uit het Johankamp. Is het tweede album namelijk onvergetelijk? Nee. Een klassieker? Nee. Pergola is typisch zo’n album dat critici prachtig vinden, maar het grote platenkopende publiek niet veel interesseert. Weinig of geen potentiële hits, allemaal mooie nummers boven de middelmaat, maar ook geen enorme uitschieters. Johan is ook typisch zo’n band die ‘wel leuk’ is om te zien en te horen, meer niet. Weinigen zullen in elk geval aan Pergola denken als ze hun eindejaarslijstje moeten maken.