Bij het beluisteren van hun nieuwe plaat Diorama is het nauwelijks te geloven dat Silverchair op het debuut Frogstomp nog een rauwe, ongecompliceerde grungeband was. Maar ach, in die tijd waren de Australische pubers zo jong dat hun ouders nog mee op wereldtoernee moesten als begeleiders.
Zeven jaar en drie albums later zijn de jochies van toen volwassen mannen die dito muziek maken. Wat zich op voorganger Neon Ballroom al aftekende, zet op Diorama nu echt door: songschrijver Daniel Johns (momenteel geveld door artritis) blijkt een onvermoed talent te hebben voor enorme, orkestrale composities. De technische en compositorische progressie is elke seconde hoorbaar. Bombasme in het kwadraat, net zoals Muse, maar dan nog een paar graadjes erger. Geen toeval dat beide bands dezelfde producer (Dave Bottrill, bekend van Tool) hebben.
Diorama begint overdonderend met Across the night, single The greatest view en Without you. Pas daarna gaat Silverchair een enkele keer over the top: de nummers gaan te vaak gebukt onder de druk van het begeleidend Pro Musica Sydney Orchestra en Van Dyke Parks, terwijl Johns’ getormenteerde teksten wel erg zwaar worden. Maar ja, je zou ook haast vergeten dat het knapste jongetje van de klas pas 23 jaar is en alleen nog hoeft te leren wat ‘less is more’ betekent.