Type and press Enter.

De heksenjacht op Brett Anderson

Een vriend van de Britse muziekpers is Brett Anderson nooit geweest. Maar in de tijden van de glampop van Suede kon hij niet genegeerd worden. Nu hij zich als solo-artiest profileert, lijkt het Anderson-bashen wel een nationale sport geworden voor critici. En dat verdient zijn tweede plaat Wilderness niet.

Kennelijk zijn alleen nog nieuwe bands erg hip. En niemand durft natuurlijk de nieuwe Metallica (knip tien riffs aan elkaar en je hebt een nummer) af te kraken. Maar Wilderness wordt door zowel The Observer als NME compleet de grond in geboord.
Een sympathieke persoonlijkheid is hij inderdaad zelden geweest. Ook op het podium deed Anderson zelden moeite om aardig gevonden te worden, behalve toen Suede op zijn eind liep. Bij die band was de inspiratie ook grotendeels op. Dog Man Star, hun magnus opus, stond bol van de triviale toespelingen op seks en drugs.

Inmiddels is Anderson 41 en zelfverklaard clean. Met The Tears maakte hij samen met het vroegere Suede-mastermind Bernard Butler nog een hele behoorlijke, maar niet echt meer relevante of vernieuwende plaat. Inmiddels is hij zichzelf aan het heruitvinden als singer-songwriter.
Op zijn eerste, naar zichzelf genoemde soloplaat leidde dat nog niet echt tot een bevredigend resultaat. Op Wilderness lijkt Anderson wel de juiste balans te hebben gevonden. De wat trieste, dramatische klank van het instrument past prima bij zijn eigen geëxalteerde stem.

Het levert een hele organische plaat op. Elk nummer krijgt slechts begeleiding van Amy Langley op cello en Anderson zelf op akoestische gitaar. En Back To You is een duet met de Franse actrice Emmannuelle Seigner.
Verwacht geen nummers die zich mee laten lispelen, of door liefdessmart en alcohol doordrenkt werk zoals Damien Rice dat maakt. Anderson is een veertiger die soulvolle, eenvoudige liedjes maakt (hoogtepunten: A Different Place en Empress). Geen wereldtop, wel gewoon mooi. Dat je dan afgemaakt wordt omdat je in een nummer het woord ‘clown’ laat rijmen op ‘town’ en ‘frown’, zegt meet over de Britse muziekpers dan over de plaat. Straks op Crossing Border dus gewoon gaan bewonderen!

[audio:brettanderson_different.mp3]