Verhuisd naar Berlijn

Genialiteit en krankzinnigheid liggen vaak dicht bij elkaar, beweren sommigen. Dus of mijn verhuizing naar Berlijn een kwestie is van ‘precies op het goede moment’ of van ‘gevalletje hopeloos naïef’ zal de komende maanden en wellicht jaren moeten blijken.

Berlijn dus. ‘Een midlife crisis zeker’, grapte een collega recentelijk. Om er aan toe te voegen dat ‘de symptomen daarvoor te lang aanhouden’.

Op tweede gezicht
Inderdaad, de dromen waren er al lang. Sinds het tweede bezoek aan de stad, eind 2003. Want het was geen liefde op het eerste gezicht.
Pas in het najaar, toen de stad zijn grauwe kant liet zien die herinneringen deed herleven aan de Koude Oorlog, was er een vonk. Was er dat gevoel dat de stad en ik bij elkaar pasten. Was er dat verlangen om er ooit eens te wonen. Om dagelijks te kunnen genieten van de energie die er rondtrilt, in die altijd veranderende metropool, waar je je best voor moet doen om hem echt te doorgronden.

Nu of nooit
In juli 2011, tijdens weer een trip naar Berlijn, kwam het besef: nu of nooit. Ik wist dat ik in de zomer van 2012 de handen vrij zou hebben, mits ik geen nieuwe opdrachten meer zou aannemen met mijn bedrijf Pixels en Komma’s. En dat er een spaarpotje zou zijn om de eerste maanden te overleven.
Een jaar lang was het een kwestie van plannen en voorbereiden. Begin augustus werd het angstaanjagend concreet, toen ik voor de periode van zeven maanden een appartement in onderhuur vond. Op de grens van Prenzlauer Berg, Mitte en Wedding, een magnifieke locatie.
Sinds 1 september zit ik daar dus. Nee, nog geen seconde spijt. Ja, ik weet dat het moeilijk wordt, in de stad met een van de hoogste werkloosheidspercentages van Duitsland. Maar er is ook een grote en almaar groeiende nieuwemediasector vol met start-ups als SoundCloud en Gidsy. Hopelijk kan ik in die sector mijn plekje vinden. En mocht dat echt niet lukken, dan weet ik in ieder geval dat ik er alles aan heb gedaan om het wél tot een succes te maken.