Type and press Enter.

Illegal brengt asielproblematiek akelig dichtbij

Tania pakt haar strijkbout. Niet om haar kleren te strijken, maar om haar vingers te branden. Haar vingerafdrukken te verminken. Zodat ze niet identificeerbaar is, mocht ze opgepakt worden.
Tania’s asielaanvraag is namelijk afgewezen door de Belgische autoriteiten. Ze woont al acht jaar in Brussel, met haar zoontje Ivan. Maar nog steeds leeft ze in de continue angst bij en controle tegen de lamp te lopen.

Realistisch
Die controle is uiteraard onvermijdelijk. Regisseur Olivier Masset-Depasse, die zelf het verhaal schreef, volgt Tania op de huid als ze in het asielzoekerscentrum terecht komt. Het beeld is schokkerig, de kleuren grauw-realistisch. In deze wereld wil je niet vertoeven.
Op die manier maakt Masset-Depasse de asielproblematiek pijnlijk tastbaar. Het leven in onzekerheid, het leven zonder je geliefden, het is om depressief van te worden. Beetje voor beetje wordt de weerstand van de asielzoekers afgebroken, ook bij Tania, tot het moment dat ze in het vliegtuig zit om uitgewezen te worden naar Polen.

Onsympathiek
Anne Croesens is perfect gecast als de moeder die strijdt voor hereniging met haar zoontje. Of het gewelddadige optreden van de autoriteiten helemaal waarheidsgetrouw is, kun je als kijker niet controleren. Maar als de hele asielzoekersprocedure maar voor 25 procent zo onmenselijk is als Masset-Depasse schetst, wordt het hoog tijd dat we met zijn allen dat heel erg niet willen.