Type and press Enter.

Norwegian Wood is ode aan liefde

Haruki Murakami is een van mijn favoriete schrijvers. Maar makkelijk te verfilmen zijn zijn boeken niet: Kafka op het Strand en andere meesterwerkjes schakelen geruisloos van hard realisme naar droomwereld en terug. Met Norwegian Wood is nu voor het eerst een van zijn boeken vertaald naar het witte doek.

Dat het zo lang duurde, lag ook aan het gebrek aan medewerking van de schrijver zelf. Regisseur Tran Anh Hung moest vier jaar bedelen om met Murakami’s werk aan de slag te gaan.
Alleen een Aziatische regisseur maakte kans. Het waarom laat zich in Norwegian Wood snel zien: tempo en timing zijn heel anders dan in Europese films. Bovendien laat Anh Hung zijn hoofdpersonages filmen in mooie, zachte kleuren.

Zelfmoord
Dat weldadige deken van tinten is hard nodig om de tragische reeks gebeurtenissen verteerbaar te houden. De student Watanabe moet al meteen de zelfmoord van zijn boezemvriend Kizuki verwerken, en ook nog zijn gevoelens voor diens achtergebleven vriendinnetje Naoko een plaats geven. Anh Hung neemt de tijd om de onderlinge relaties uit te werken, waardoor de heftige momenten nog harder aan komen.

Ongemakkelijks
Het geeft Norwegian Wood wat ongemakkelijks. Je bent getuige van een neergang, een ontsporing die tegelijkertijd een ode aan de liefde is. Dat maakt de film melancholiek mooi.
Tegelijkertijd knoopt Anh Hung tegen het einde wel heel keurig alle losse eindjes aan elkaar. Dat maakt de film meer doorsnee dan je op grond van Murakami’s oeuvre mag verwachten, en het maakt vooral heel erg benieuwd naar verfilmingen van zijn meer abstracte, fantasierijke boeken.