Soms denk je als muziekrecensent echt een geweldige nieuwe band ontdekt te hebben. In 2002 schreef bovengetekende dat leadzanger Mark Greaney van JJ72 een enorm talent was. ‘Kijk niet vreemd op als Greaney de volgende keer een Mellon Collie-achtig meesterwerk aflevert’, was de slotzin, verwijzend naar de legendarische plaat van The Smashing Pumpkins.
Met JJ72 werd het uiteindelijk nooit iets. De tweede plaat flopte, Greaney bleek live net te weinig persoonlijkheid te hebben en de platenmaatschappij durfde album nummer drie niet uit te brengen. Jammer, want op internet stonden wat uitstekende voorproefjes.
Lang leek het erop dat Greaney solo verder zou gaan. Op MySpace staan drie waarlijk prachtige proeven van bekwaamheid. Meeslepend, mooie stem, stukje volwassener dan destijds met JJ72.
Maar ook op die soloplaat wordt het nog een tijd wachten. Want de Ier zit tegenwoordig in een nieuwe groep, Concerto for Constantine. Niet onaardig, overigens. De falset van Greaney keert weer terug uit JJ72-tijden, maar muzikaal is het minder inventief dan zijn eerdere werk. Veiliger vooral, meer rechttoe-rechtaan-rock. En het dreigt nog succesvol te worden ook, want hij staat in Ierland in het voorprogramma van zijn idolen The Smashing Pumpkins. Leuk voor hem, jammer voor de liefhebber. Greaney verdient het om solo gehoord te worden.
