Somber vertelt privé-detective Patrick Kenzie in de eerste seconden van Gone Baby Gone over de buurt in Boston waar hij opgroeide en nog steeds woont. Hij kent de mensen in deze achterstandswijk. ‘Ze zijn trots op hun afkomst en denken dat hun lot is voorbestemd vanwege waar ze vandaan komen’, zegt hij via voice-over.
Ze denken dat het haast onmogelijk is te ontsnappen aan de armoede waarin ze opgegroeid zijn, wil Kenzie zeggen. Hij gelooft daar niet in. Je moet er altijd naar streven om goed te doen. Dus wanneer Lionel en Beatrice, twee buurtbewoners, bij hem langskomen met het verzoek om het vermiste kindje van Lionel’s zus Helene op te sporen, gaat Kenzie samen met zijn partner Angie Gennaro aan de slag.
Dat het duo nauwelijks ervaring heeft met het opsporen van vermiste personen, kan hem niet doen stoppen. Ook het feit dat moeder Helene een cokesnuivende drugsrunner is, brengt hem niet aan het twijfelen. De vermiste Amanda moet terug naar mama, want dat is goed. Zo hoort het.
Die opvatting komt zwaar onder vuur te liggen in dit ijzersterke regiedebuut van Ben Affleck. De laatste jaren was de acteur commercieel succesvol in de bioscopen, maar artistiek was het allemaal weinig bijzonder. Gone Baby Gone, gebaseerd op het gelijknamige boek van Dennis Lehane, is juist in alle opzichten geslaagd: qua plot, qua casting en qua toonzetting.
De film vertoont veel gelijkenis met Mystic River, een ander boek van Lehane dat enkele jaren geleden door Clint Eastwood verfilmd werd. Ook hier zijn kinderen de dupe van onvolwassen volwassenen en spelen politiemensen een hoofdrol. Morgan Freeman speeelt de oude, wijze Captain Jack Doyle, die de leiding heeft over de afdeling misdrijven jegens kinderen. Het is een persoonlijke missie: zijn enige kind werd vermoord in de straten van het grimmige Boston. Ed Harris, als rechercheur Remy Bressant, is nog indrukwekkender. Oprecht, vilein en gedreven tegelijk: zijn nieuwste rol is een voltreffer in het toch al indrukwekkende oeuvre van de acteur.
Maar de Oscar-nominatie moet toch echt naar hoofdrolspeler Casey Affleck, broer van de regisseur. Of hij nu geconfronteerd wordt met pedofielen, drugsdealers of rechercheurs, aan de buitenkant lijkt hij nooit onder de indruk. Tegelijkertijd wordt zijn geloof in het goede continu op de proef gesteld. Daarmee heeft hij het zichtbaar moeilijk. Want goed en kwaad zijn geen absolute begrippen in Gone Baby Gone. Dat maakt de moraal van de film draaglijk en genuanceerd. Voor Hollywood-begrippen is dat een enorme prestatie van de broers Affleck.
[flash http://www.youtube.com/watch?v=Uw2zfLW9OCo w=425 h=373 p={wmode;transparent}]