Type and press Enter.

Het was weer fijn op de wei

Foto Bas TimmersEen stelletje dat gezamenlijk gezellig een doosje met coke leeg zit te snuiven, of een wildvreemde jongen van zeventien die je hypernerveus aanspreekt omdat hij voor het eerst in zijn leven met een meiske moet gaan rommelen, het kan je allemaal zo maar overkomen op Rock Werchter. Maar uiteindelijk, zou organisator Herman Schueremans zeggen, gaat het om de muziek.

Zeker als de beloofde regen uitblijft, want alleen het weer kan het Belgische feestje nog wel eens deftig verstoren. Het gebeurde gelukkig niet of nauwelijks: drie plensbuitjes, verdeeld over vier dagen, daar valt prima mee te leven. Zeker als je op die momenten in de podiumtent Pyramid Marquee staat, op jacht naar nieuwe ontdekkingen.
Dat was overigens een tegenvaller op deze editie. Veel obligate rockbands met te weinig sterke songs (Klaxons bijvoorbeeld), of eindeloos moeilijk gepiel. De gezandstraalde rock van Blonde Redhead en de hippie Jason Mraz stegen er wel lichtjes bovenuit, net als de megalomane supernicht Rufus Wainwright. Iets te zelfverzekerd, maar wél met mooie liedjes. Net als Damien Rice, de Ierse singer-songwriter die speelt met emoties en dynamiek alsof het niets is en in een overdonderende set op zondagavond de top-drie van het festival binnen kwam racen.
De enige echte verrassing in de tent kwam van LCD Soundsystem, het hechte elektronische punkcollectief uit New York dat een bijzonder dansbare set weglegde die een beetje deed denken aan !!!. Maar verder vooral veel middelmaat. De zanger van Bloc Party zei het al: ‘in Engeland vereren we de working class, die zuipende menigte met hun meezingliedjes’. Inderdaad. Het gaat om kunst, en daarvoor hoef je niet te zijn bij het vrolijke maar voorspelbare Kaiser Chiefs of de dronken Lily Allen. Die qua alcoholisch gehalte nog werd overtroffen door Amy Winehouse, die twintig minuten te laat kwam en weer eens hopeloos teleurstelde.
Wel erg strak en goed waren Queens Of The Stone Age en de nieuwe generatie uit Engeland, Arctic Monkeys en The Kooks. Nou nog een extra scheut podiumuitstraling en het komt wel goed met die gasten. Dat kan ook Interpol nog wel gebruiken, al is de new wave van de New Yorkers nog steeds hypnotiserend mooi. Net zoals de gladde, maar o zo prachtige honingpop van Keane, dat enorm aan uitstraling gewonnen heeft.
Goed, tijd voor de absolute hoogtepunten. De Beastie Boys wisten eindelijk weer eens te overtuigen met een afwisselende set, waarin groovy instrumentale stukken van de nieuwe plaat werden afgewisseld met de complete Greatest Hits. Rommelig, dat wel, en bovendien speelden ze vals: de Beasties stonden namelijk in de tent, wat net is alsof Feyenoord haar thuiswedstrijden speelt in het stadion van Excelsior. Zo kunnen wij ook thuisduels winnen…
Niet in de top-drie dus. The Killers horen daar wel. Zanger Brandon Flowers heeft al de looks, de gebaartjes ?n de songs van een echte wereldster. Nou nog wat meer spontaniteit en hier staat een nieuwe supergroep. Dat is Pearl Jam al. Wat de mannen rond Eddie Vedder presteerden grensde aan het ongelooflijke, zo strak en gedreven was het. Zulke optredens doen je alweer uitkijken naar de editie van 2008.
Hoe het met de cokesnuivers afliep? Geen idee. De zeventienjarige jongen kwam ik nog wel tegen, twee dagen later. Zijn kersverse, op de wei veroverde vriendinnetje had het uiteindelijk toch niet aangedurfd hem mee te nemen naar haar tentje. Nog een pintje?
(bekijk ook de fotogalerij)