Type and press Enter.

Dangerous Method mist elke samenhang

Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een magistrale film: grote thema’s (seksualiteit, psychoanalyse, de relatie tussen behandelaar en patiënt), grote acteurs (Viggo Mortensen, Michael Fassbender, Keira Knightley) en een groot regisseur (David Cronenberg). En toch wil A Dangerous Method, over de psychiaters Sigmund Freud en Carl Jung, nooit echt boeien.

De theorieën van Freud waren aan het begin van de twintigste eeuw opzienbarend en zwaar omstreden. Dat je patiënten kon genezen door alleen te praten, was revolutionair. Het analyseren van je dromen? Ongehoord. Dat vrijwel elk psychisch trauma te verklaren zou zijn door seksuele gebeurtenissen uit de jeugd? Ridicuul.

Relationele sfeer
Met die verontwaardiging doet Cronenberg (The Fly, eXistenZ, Eastern Promises) vrijwel niets. Hij concentreert zich op de relationele sfeer: de relatie tussen Freud en zijn troonopvolger Jung, en die tussen Jung en zijn patiënte Sabina Spielrein.
Beiden komen niet uit de verf. De psychiaters wisselen vooral brieven uit. Pas bij hun eerste ontmoeting, in Wenen, knettert het heel even. Dankzij de acteurs, Mortensen (Freud) en Fassbender (Jung), die doen wat van hen verwacht wordt. Maar de aftakeling van hun onderlinge verhoudingen, omdat de beoogde opvolger Jung afwijkende inzichten krijgt ten opzichte van zijn leermeester, krijgt nauwelijks ruimte in het scenario.

Seksuele verlangens
De spirituele ontdekkingstocht van Jung krijgt gelukkig wat meer ruimte. Met hulp van collega Otto Gross, een geweldige bijrol van Vincent Cassel, ontdekt hij zijn diepere seksuele verlangens. En zijn gevoelens voor Spielrein.
De relatie van die ontwikkeling met zijn veranderde psychologische inzichten, en met Freud persoonlijk, blijft echter vaag. Daarvoor zit er te weinig balans in het scenario. En de nuances die er soms wel in zitten, worden vakkundig platgewalst door Knightley: die overacteert dermate hysterisch, dat je in elke scène vreest dat ze in een spasme blijft hangen.