Misschien is hij geen goed mens geweest, verzucht hij. Te weinig zijn best gedaan voor diepgaand menselijk contact. Aan wie dat ligt? “Aan mijzelf”, zegt Anton Corbijn tegen de documentairemaakster. “Zullen we nu naar binnen gaan?”
Drie jaar lang volgde Klaartje Quirijns de sterfotograaf over de hele wereld. Zijn werkethos is indrukwekkend: een serie modefoto’s voor G-Star, naar Gothenburg voor een shoot met Metallica en Lou Reed, een paar maanden Italië om een film op te nemen met onder andere George Clooney. En altijd diezelfde hang naar perfecte imperfectie. “Omdat je op een andere manier naar iets gaat kijken als het niet perfect is”, verklaart hij de grofkorreligheid van zijn werk.
Domineeszoon
Maar ‘Anton Corbijn: Inside Out’ is geen studie van zijn werkwijze. Het schijnt dat een andere documentaire uit 2009, ‘Shadow Play – The making of Anton Corbijn’, dat wel doet.
Nee, Quirijns wil de introverte domineeszoon als mens leren kennen. Daarin slaagt ze, beetje bij beetje. En tot ze te dichtbij komt natuurlijk, want dan draait Corbijn zich zo maar om en wandelt weg van de camera.
Dichtbij komen
Daarmee zegt hij meer over zichzelf dan met woorden. Dat maakt de documentaire ook zo sterk: je hebt het idee dat bijna niemand echt dichtbij komt. Dat niemand weet hoe zijn gevoelswereld er uit ziet. Misschien zelfs Corbijn zelf niet: als hij aan het eind met een burn-out keihard tegen de muur loopt, horen we de man die wereldsterren ogenschijnlijk zelfverzekerd dirigeert, twijfelen aan zichzelf. Dat zijn zoektocht in de fotografie naar het onbekende inmiddels wel de randen heeft bereikt. En dat hij misschien geen goed mens is geweest.
Pas dan vallen de puzzelstukjes voor de kijker in elkaar: misschien is globetrotter Corbijn met zijn talloze reizen over de hele wereld minder op zoek geweest naar de ultieme foto, als wel op de vlucht voor zichzelf.
