Brandon is seksverslaafd. Op het werk moet hij naar de wc om te masturberen, of versiert hij zijn directe collega. Bij thuiskomst zit hij meteen achter de laptop, om porno te bekijken of live te chatten met een camgirl. Of hij belt een prostituee op.
Toch gaat Shame niet over seksverslaving of de schaamte daarvoor, zoals de titel wellicht suggereert. Moralisten grepen het werk van Steve McQueen, die debuteerde met de fenomenale IRA-hongerstakersfilm Hunger, aan om te betogen dat de overvloed aan porno leidde tot seksverslaving.
Verwoestend
Maar overmatige beschikbaarheid kan als argument gebruikt worden voor veel verslavingen. Shame gaat daarom veel meer over dwangneuroses en verslavingen in het algemeen en de verwoestende gevolgen daarvan.
New York is daarvoor de ideale setting: de stad van onbegrensde mogelijkheden. Alles wat je wilt is er te krijgen, zo lijkt het. Brandon kan er continu zijn slag slaan, door niets of niemand geremd. Dat ongebreidelde consumentisme is dan weer wel een typisch teken van deze tijd.
Fysieke pijn
Michael Fassbender zal geen Oscar krijgen voor zijn rol, omdat het onderwerp seks in Amerika te gevoelig ligt. Maar net als in Hunger is hij indrukwekkend. De pijn straalt fysiek van zijn lichaam als hij weer eens dwangmatig klaar komt. Het moet, hij kan niet anders. Daar schaamt hij zich voor.
Tegelijkertijd kan hij geen echte relaties aangaan. Daarvoor lijkt de oorzaak in zijn jeugd te liggen, vertelt zijn zus Sissy (gespeeld door Carey Mulligan uit Drive). Het is ‘the place is where we come from’ die hen maakte tot wat ze zijn, fluistert ze als ze vanuit het niets zijn leven (en appartement) binnen komt vallen. En dat het daar niet altijd mooi is, daarvoor laat Steve McQueen geen kans onbenut in een weer onontkoombare film.
