Type and press Enter.

Best of 2011: de albums

Eerst maar een bekentenis: muziek doet me eigenlijk weinig op dit moment. Misschien omdat er weinig goede platen gemaakt worden. Misschien omdat ik al te veel goede albums heb gehoord in de laatste twee decennia. Misschien omdat ik er te weinig tijd voor vrij maak.

Allemaal excuses om u voor de schrik voor te bereiden dat er dit jaar dus geen top-10 in zit. Onlangs kreeg ik een geweldig idee (vond ik zelf) voor een blog met als werktitel ‘De tand des tijds’. Concept: een jaar na release van een plaat beoordelen of hij werkelijk de moeite waard is. Of we hem nog zullen herinneren.
Langs die lat kom ik voor 2011 op hooguit vijf albums. Maar goed, kwaliteit boven kwantiteit!

5 The Kills – Blood Pressures

Sommigen vonden hun show op Lowlands ongeïnspireerd. Ik vond hem lekker rauw en minimalistisch. Jamie Hince en Alison Mosshart reduceren hun muziek tot de essentie: twee gitaren en een drummachine. Daarmee spelen ze plaat na plaat razendknop vol. Recent hoogtepunt, ook volgens Humo, is Blood Pressures. Met gegarandeerd enkele melodieën die, in al hun eenvoud, door uw hoofd blijven raggen.

4 Red Hot Chili Peppers – I’m With You

Samen met Pearl Jam waarschijnlijk een van de laatste grote rockbands. Met nadruk op band: een echte groep mensen wiens geluid organisch ontstaat. Die jammen in de studio én op het podium. Die samen plezier hebben.
Met de nieuwe gitarist Josh Klinghoffer is de sound van de Red Hot Chili Peppers opgewekter geworden. Dat neigt soms naar het ongevaarlijke en saaie. Maar opener Monarchy of Roses is lekker vuig, de single Rain Dance Maggie hangt weer meteen in je hoofd. En da’s een hele prestatie voor een band die rond de dertig jaar oud is.

3 The Decemberists – The King Is Dead

Heel soms koop ik nog een LP. Zo’n ding met een grote hoes. Want tijdloze muziek verdient een speciale verpakking.
The King Is Dead zit in de collectie. Ouderwets vaknamschap is het. Een echte liedjesplaat ook, hun conventioneelste van de laatste jaren. The Decemberists waren altijd verdienstelijk maar nooit geweldig. Tot 2011.

2 Bony King Of Nowhere – Eleonore

Het gebeurt niet vaak dat ik nog in een platenwinkel kom. Op één dag in het voorjaar ging mijn geld zowaar op aan twee albums: de LP van The Decemberists (zie hierboven) en de cd van Bony King, die ik toevallig zag liggen. Een topdag, durf ik achteraf wel te stellen.
De eerste plaat van singer-songwriter Bram Vanparys, die achter Bony King zit, kon me niet volledig overtuigen. Zijn stem wel, de liedjes niet, die waren onaf. Op de opvolger maakte hij een grote sprong voorwaarts. Luister naar afsluiter Mother en pleng uw tranen…

1 Elbow – Build A Rocket Boys

Sympathieke podiumpersoonlijkheid, Guy Garvey. Een knuffelbeer, een charismatische voorman. Met als nadeel dat het soms live te gezellig dreigt te worden.
Voor dat probleem is het fenomeen ‘album’ uitgevonden. Build A Rocket Boys leent zich voor de huiskamer. In totale afzondering, zonder afleiding. De muziek is bijna sacraal. Sommigen vonden dat Elbow niet genoeg knalde. Alsof je altijd de volumeknop open moet draaien om indruk te maken.

2 comments

  1. Geweldige nummer 1 Bas. Wereldband, wereldplaat, geweldige charismatische zanger. Ook beste single van het jaar. Lippy Kids is om stil van te worden.

    1. dan zijn we het voor het eerst eens over de plaat van het jaar, Rolf 😉

Comments are closed.