Type and press Enter.

Rock Werchter staat op kruispunt

Het ene moment sta je naar de nieuwe Lady GaGa te kijken, het andere moment rocken de Queens of the Stone Age het laatste gruis uit je oren. Het is de charme van Rock Werchter, maar ook de achilleshiel: want welke kant wil het festival nu op?

Het evenement wordt in elk geval steeds breder. In de jaren negentig was het al een revolutie toen Metallica als metalband headliner mocht zijn, tussen alle ‘gewone’ rockbands. Later werd Belgisch’ grootste festival meerdaags en kwam er een tweede podium. Daarmee kwam in de Marquee-tent ruimte voor de kleinere, nieuwere bands die niet klaar waren voor de grote festivalwei. En de laatste jaren komt er steeds meer ruimte voor pop.

Kwaliteitskeurmerk
Het is goed en knap dat Werchter zichzelf probeert te vernieuwen. En afgaand op de publieksreacties afgelopen weekend is er ruimte voor een breed spectrum aan muzikale stijlen. Want de nieuwe Lady GaGa (Ke$ha) gaf een boeiende, over-the-top show voor een overvolle tent. De Zweedse electropopsensatie Robyn was minder boeiend, maar trok een zo mogelijk nog groter en enthousiaster publiek. En je mag je afvragen of The Subs (Belgische wegwerpelectro) en good old Iron Maiden niet net zo over-the-top en artistiek irrelevant zijn.
De vraag is alleen of Werchter daarmee zijn smoel verliest. Het hoeft niet per sé een rockfestival te zijn, dance is al lang niet meer weg te denken van dit soort festivals. Maar het zou een kwaliteitskeurmerk moeten zijn als je op de Belgische wei mag spelen. Door die ondergrens dreigde RW11 soms wel te zakken.
Dat gold overigens niet alleen voor kauwgumpop zoals die van Robyn, maar ook voor rockers als Evaline of de psychedelische se van Tame Impala. Kwaliteit zou voorop moeten staan, en daarom was het zo fijn dat op de zondag in de Marquee alles op zijn plek viel, met fijne sets van synthpoppers Everything Everything, de powerpunk van The Vaccines, het springerige Two Door Cinema Club, Killers-voorman Brandon Flowers en de stampende dance van Digitalism. Alleen Robyn was daar dus een dissonant.

Hoogtepunten
Die kwaliteit was niet altijd even hoog op de andere dagen. Het was dus geen onvergetelijke Werchter, maar evenmin een mislukte. Elke dag had namelijk wel zijn juweeltjes. James Blake op donderdag bijvoorbeeld, de dubstep-singer-songwriter, die nog electronischer en spannender klonk dan op plaat. QOTSA overtuigde met een loeistrakke set.
Een dag later bouwde The National aan een monumentaal optreden. Zanger Matt Berninger dook tegen het einde het publiek in en gooide eindelijk alle schroom van zich af. Van schroom hadden de Arctic Monkeys even later minder last. Puntgave rock, met een mooie afwisseling tussen oud en nieuw werk.
Coldplay was de onbetwiste headliner op zaterdag. De Engelsen blijven de meningen scherp verdelen. De set was sterk, maar echt overdonderen kan het viertal nooit. Jammer was ook dat veel van hun fans al uren voor het podium stonden te wachten. Daardoor was het voor de toch al loeizware muziek van Portishead en PJ Harvey moeilijk om indruk te wekken op de wei. Alleen het melancholieke Elbow slaagde daar met glans in.
Over de laatste dag hebben we het al gehad, qua Marquee dan. Maar op het hoofdpodium ging Nick Cave weer eens met de publieksprijs. De pornoblues van zijn nevenproject Grinderman was weer verschroeiend hard, de zwarte meester zelf agressiever dan ooit. ‘The only thing he gave you was Oprah Winfrey on a plasma screen’ beet hij de vrouwen toe. No Pussy Blues indeed!