Je zou natuurlijk een top-10 kunnen maken, omdat dat de standaard lengte is voor eindejaarslijstjes. Maar het criterium is toch dat het concerten moeten zijn geweest die écht iets los maakten, waarvan je je een paar maanden later ook nog iets kon herinneren. Dus uit de krochten van mijn geheugen de beste optredens van afgelopen jaar.
7 Holy Fuck (Lowlands, 21 augustus): dancemuziek is live vaak saai om naar te kijken. Tachtig procent komt uit de computer en is vooraf opgenomen, voor de show tikt iemand af en toe nog op zijn laptop. Holy Fuck is anders. Ze maken elk geluidje helemaal live, en gaan helemaal op in hun eigen, intens opzwepende muziek. Onmogelijk om bij stil te staan.
6 Liars (Tivoli De Helling, Utrecht, 24 mei): zinderend hard, compromisloos, dit merkwaardige gezelschap rond de boomlange Angus Andrew. Zijn motoriek is onbeholpen, de mengeling van stijlen is bijzonder en verwarrend, zoals Liars sowieso pleegt te ontregelen. Geen band voor feesten en partijen dus.
5 Placebo (Lowlands, 22 augustus): zoals collega-Lowlover Peter Zantingh al schreef: ‘U bestelt een solide rockshow, wij géven u een solide rockshow’. Placebo bestaat al ruim vijftien jaar en zou zich er makkelijk van af kunnen maken door snel hun hits te spelen en weer weg te wezen. Maar Brian Molko wekte in elk geval de indruk écht te zweten en echt zijn longen uit zijn lijf te schreeuwen. Een cover van Nirvana’s All Apologies en de aftrap met de oeroude (en zelden meer gespeelde eerste single) Nancy Boy maakten het feest compleet voor mensen zoals ik die de band al minstens tien keer eerder zagen.
4 U2 (Stade de France, Parijs, 18 september): het mooie van U2 was altijd dat ze in hun liveshows de ambitie toonden om hun nieuwste materiaal te laten horen. Weinig andere grote bands durfden dat. In Hannover in augustus bleek dat ook de Ieren dreigen te verworden tot een greatest hits-band. Aan de andere kant: enkele weken later, als je dan in Parijs tussen 96,000 mensen staat, besef je dat het 360-concept geweldig werkt en dat U2 zelfs zonder extravagante show een onvergelijkbare zeggingskracht behoudt.
3 Jonsi (Paradiso, Amsterdam, 2 juni): niemand kan zijn publiek zo natuurlijk stil krijgen als Jonsi. Niets zo indrukwekkend als het moment waarop hij zelf dan helemaal losgaat, ten onder in een orgie van geluid. Live bleek debuutplaat Go nog sterker dan we al dachten. En zoals de laatste jaren steeds weer blijkt: de beste bands maken niet alleen de beste platen, ze geven ook de beste shows (inderdaad, de beste concerten en beste albums komen deels weer overeen…)
2 Get Well Soon (Tivoli De Helling, Utrecht, 6 maart): dat brengt het gesprek op Get Well Soon. Vexations was al een fijne tweede plaat. Live gaf Konstantin Gropper een extra laag door de videobeelden. Get Well Soon leverde de soundtrack, wat een wonderlijke symbiose opleverde die elke toeschouwer wist te raken.
1 Arcade Fire (Philipshalle, Dusseldorf, 29 november): buiten vielen de eerste sneeuwvlokjes, binnen trok Arcade Fire zijn eigen universum op. Hun eigen voorstad, hun suburb. Enkele weken geleden door mij al onmiddellijk uitgeroepen tot beste concert van 2010, en hier lees je waarom.
Archief:
Top-10 concerten van 2009
Beste concerten van 2008
Muzikale hoogtepunten 2007
Beste concerten van 2005
De beste concerten van 2004
