Type and press Enter.

Submarino: regisseur Festen slaat opnieuw toe

Sinds Festen is Thomas Vinterberg één van de kroonprinsen van het rauw-realisme. Een jonge meesterschilder die in grauwe tinten de harde randen van het socialistische Scandinavische bestaan schetst. Met Submarino stuurt hij zijn publiek opnieuw met een ongemakkelijk gevoel de zaal uit.

Achteraf is het eigenlijk ongelooflijk dat Vinterberg, van 1969, amper dertig jaar was toen hij Festen maakte. Een volwassen drama over jeugdtrauma’s, balancerend op de rand van waanzin, het zijn kunststukjes waar meestal alleen de oude rotten in het vak mee weg komen.

Gegroeid
Submarino toont dat de Deen gegroeid is als regisseur. Niet vreemd, na diverse avonturen in Hollywood. Ook zijn nieuwste werk gaat over jeugdtrauma’s, maar deze keer is het allemaal wat ingetogener, subtieler. Maar niet minder pijnlijk.
Nick en Martin zijn twee broers op weg naar zelfdestructie, getekend door een trauma uit het verleden. Niet zo zeer dat trauma, als wel hun alcoholistische moeder is verantwoordelijk voor al die problemen. In de eerste scène komt ze stomdronken naar binnen, terwijl haar twee dan nog jonge zoons zorgen voor hun net geboren zoontje. De twee doen hun best er wat van te maken, laat Vinterberg meteen weten.

Onbeholpen
Dat verandert niet in de decennia erna. Maar wat de twee dertigers ook doen, bijna alles gaat mis. Nick is sociaal onbeholpen, iemand die zijn buurmeisje wel wil helpen en liefhebben maar die emoties niet kan tonen tegenover haar. Geen wonder dat hij types tegen komt als zijn oude zwager Ivan, een seksueel totaal verknipt figuur.
Martin lijkt gelukkiger, met zijn zoontje. Alleen is hij weduwnaar sinds zijn vrouw twee jaar eerder omkwam bij een auto-ongeluk. Of het daardoor kwam weten we niet, Martin is tegenwoordig in elk geval een junk die vecht voor het hoederecht van zijn zoon.

Twee gedachten
Dat kan uiteraard niet goed aflopen, zeker niet in Scandinavische films die meestal bol zitten met dit soort familieleed. Maar Jakob Cedergren (als Nick) en Peter Plaugborg (als Martin) leggen niet alleen ellende in hun rollen, maar ook nog een onsje hoop op verbetering. Omdat de mens altijd hunkert naar warmte en liefde, lijkt Vinterberg te willen zeggen.