Type and press Enter.

Cold Souls hangt tussen ironie en drama in

Het zal toeval zijn dat Inception en Cold Souls in dezelfde periode verschijnen. Beiden gaan over het manipuleren van de ziel. Maar waar je bij de eerstgenoemde film de bioscoop verlaat vol nieuwe indrukken en ideeën, laat de tweede je vol twijfel achter. Is dit nu een komedie of een werk met een grote boodschap?

Acteur Paul Giamatti speelt zichzelf. Hij worstelt met een rol in een toneelstuk en raakt depressief. In tijdschrift The New Yorker staat een verhaal over zielsextractie: een simpele operatie die klanten verlost van hun ziel én hun zorgen. Vanuit dit onwaarschijnlijke perspectief ontvouwt de debuutfilm van regisseur Sophie Barthes zich.

Loser
In de wijnproevers-komedie Sideways werkt de ironische acteerstijl van Giamatti perfect. Droogkomisch, ogend als een loser, dat is de acteur ten voeten uit. In Cold Souls doet hij precies hetzelfde, alsof het een truc is die hij eindeloos herhaalt. Of dat een goede keus is, is zeer de vraag. Want in tegenstelling tot het luchtige Sideways is het thema van Cold Souls serieus: hoe ver moet je gaan met het willen beïnvloeden van de natuur?
De boodschap is overduidelijk: niet te ver. Gevoelens zijn onmisbaar voor een mens, ontdekt Giamatti, die zichzelf zonder ziel wel erg leeg voelt. Als oplossing krijgt hij de ziel van een Rus geïmplanteerd, waarmee zich nog een zwaar maatschappelijk thema aandient. Of de huidige verdeling van arm en rijk niet leidt tot excessen, zoals arme mensen die ziel of organen verkopen?

Giamatti-blender
De regisseur gooit al die thema’s dus in de ironische Giamatti-blender. Dat leidt tot enkele hilarische verwikkelingen, maar niet tot een geloofwaardig hoofdpersonage. Het uitgangspunt van Cold Souls is sterk, de uitwerking onderhoudend, maar een acteur met een bijtender en realistischer stijl had de film naar een veel hoger niveau kunnen trekken.