Type and press Enter.

Red, White and Blue shockeert filmbezoeker

Met ‘Salo o le 120 giornate di sodoma’ leek wijlen regisseur Pier Paolo Pasolini eeuwig de titel ‘meest schokkende en gewelddadige film’ voor zich opgeëist te hebben. Maar in ‘Red, White and Blue’ heeft hij een formidabele concurrent.

Regisseur Simon Rumley schikt zijn zevende film in het hokje horror. Het grote publiek denkt dan aan grootse schrikeffecten, en culthelden als Freddy Krueger die bij nadere beschouwing niet erg realistisch lijken.

Irak-veteraan
Hoofdpersoon Nate is anders. Hij lijkt introvert, een beetje hippie. Dat hij misschien ook extreem gewelddadig is, weten hooguit de gearresteerde Irakezen die door de oud-militair ondervraagd zijn.
Maar verder lijkt hij een gewone vent. Zoals de hele film in de eerste helft heel gewoon lijkt. De onzekere Erica neukt met iedereen die ze tegenkomt, inclusief een complete rockband. Als ze Nate tegenkomt, kan ze amper geloven dat hij haar echt leuk vindt. Klinkt als een typisch coming-of-age drama, dat al eerder en wellicht beter door anderen ter hand is genomen. Bijvoorbeeld in het recente Fish Tank, over de opstandige puber Mia.

Verdeelde reacties
Maar bij die films weet je dat het met de hoofdpersonen uiteindelijk goed komt. Red, White and Blue is anders en zorgde niet voor niets voor zeer verdeelde reacties op het Filmfestival Rotterdam, waar hij in wereldpremière ging, en het Sarajevo Film Festival, waar ondergetekende de film zag. In Red, White and Blue is namelijk geen ruimte voor grijs, alleen voor zwart en wit. De schitterende fotografie kleurt Texas benauwend warm in geeltinten, of nachtelijk donker en depressief.
Of rood, de kleur van bloed. Of al dat geweld nog een diepere boodschap heeft, blijft verborgen. Dat is dan ook een van de zeer weinige overeenkomsten met het klassieke horrorgenre. Verder zal Red, White and Blue de kijker vooral in verwarring en shock achterlaten, áls de bezoeker de film überhaupt voltooit…

One comment

  1. […] voor te hebben, zo opzettelijk ongeloofwaardig is het (voor echt misselijkmakende cinema raad ik Red, White and Blue […]

Comments are closed.