Type and press Enter.

De vakantie in Noorwegen

Besseggen RidgeZo’n vijfduizend autokilometers achter de rug, zeventig fietskilometers in het hooggebergte, vijf kilometer in een opblaasbootje in een wilde rivier en zo’n honderd kilometer hiking: rustig aann doen ziet er anders uit, maar de afgelopen drie weken in (overwegend) Noorwegen waren goed besteed.

Een uitgebreid verslag zou saai worden. In de fotogalerij zijn talloze plaatjes te vinden, en hier een opsomming van de hoogtepunten:
– Besseggen Ridge: ook wel bekend als Peer Gjynt Pad. In recordtempo klim je duizend meter. Aan het eind van dat plateau is een gevaarlijke, korte afdaling naar de Besseggen kloof, die twee meren van elkaar scheidt. En dan ben je pas op de helft van de zes uur durende wandeling, die eindigt met een boottochtje terug naar het startpunt
– Sognefjelletvegen: beter bekend als het dak van Noorwegen gaat deze weg dwars door natuurpark Jotunheimen. Na drie uur klimmen per fiets waren de krachten op en keerden we om. Per auto haal je gegarandeerd wel het hoogste punt
– Osterbo-Vassbygdi: de laatste etappe van de vierdaagse trekking over de Aurlandsvegen kan ook als individuele wandeling gedaan worden. De Lonely Planet noemt de tocht, die 800 meter naar beneden gaat, een ‘hugely enjoyable day hike’. Dat was het zeker
– white water rafting: mijn verjaardagscadeau was raften met vijf vreemden op een rubberbootje. De schenker van het cadeau zat zelf ook op die boot, dus van leedvermaak of sadisme was geen sprake. Van vermaak wel, al was de sprong van een rots af vijftien meter naar beneden de rivier in wel heeel eng
– Stavanger: de oliestad van Noorwegen, maar in tegenstelling tot Bergen heeft het zijn intimiteit niet verloren aan enorme stromen toeristen. Die zijn er wel, maar minder in aantal. Bovendien was in de kleine haven geen cruiseschip te zien, zoals het hoort. Fijne plek dus
– U2: op de heenweg in Gothenburg nog even gekeken hoe het ging met de Ieren op hun 360 Tour. Prima dus: lekker ontspannen speelden ze Ullevi plat. Al blijft het wringen dat aan het eind twee nummers gespeeld worden die kapotgespeeld (With or without you) of niet sterk genoeg zijn (Moment of surrender), waardoor je niet het stadion verlaat met het euforische gevoel dat je de eerste anderhalf uur wel hebt. Wel waanzinnig overigens om de show van vijf meter afstand te kunnen bekijken

Zo, dat was toch nog een heel verhaal nu ik eindelijk weer thuis en online ben. Na de rust van Noorwegen zal het flink wennen zijn maandag op het werk. Maar eerst nog meer rock n roll: op naar Lowlands 2009!