Het mooie van film is dat het je kan meevoeren naar een hele andere wereld. Als in een surrealistisch sprookje, waarbij je je niet de vraag stelt of het allemaal wel kan en welke boodschap er in zit. Zo’n film is Ricky van de Franse regisseur Francois Ozon.
Door zijn onwaarschijnlijk hoge werktempo, gemiddeld een film per jaar, wisselen hoogte- en dieptepunten elkaar met enige regelmaat af in zijn oeuvre. 8 Femmes was bijvoorbeeld een pareltje, maar Swimming Pool bijvoorbeeld had weinig andere kwaliteiten dan de borsten van Ludivine Sagnier.
Troosteloos
Ricky draait om Katie, een alleenstaande moeder die leeft in een troosteloze flat en werkt aan de lopende band. Daar ontmoet ze Paco, een gescheiden Spanjaard met wie ze een hartstochtelijke romance begint. Negen maanden later hebben ze een kind en beginnen de ruzies.
Dat riekt naar een sociaal portret, maar daarvoor is het tempo van de gebeurtenissen te hoog. De personages krijgen niet de kans echt de diepte in te gaan. Hoeft ook niet, want Ricky is geen sociaal portret maar een surrealistisch sprookje over de gelijknamige baby. Die zorgt wel voor veel spanning binnen de relatie, want Katie heeft te veel ellende gehad om Paco zo maar te kunnen vertrouwen.
Uniek
Sociale achterstanden, vooroordelen, moeder-dochter-relaties, ze worden allemaal aangestipt. Uiteindelijk dompel je je als toeschouwer echter vooral onder in de heerlijke, optimistische teneur die Ricky blijft uitstralen. Een film en een baby, uniek in zijn soort.