Type and press Enter.

Oorlogswinter is verplichte geschiedenisles

Het waren verschrikkelijke tijden, verzuchtte de 69-jarige vrouw die met me de bioscoopzaal uit liep na het zien van Oorlogswinter. De verfilming van het boek van Jan Terlouw gaat inderdaad over een periode in de vaderlandse geschiedenis die niet eens zo heel lang geleden is, maar steeds verder in het collectieve geheugen lijkt weg te zakken.

Bij de haat jegens de Duitse bezetter die de familie Van Beusekom in januari 1945 koestert, kun je je steeds minder voorstellen. Misschien is de verfilming juist daarom nu wel nodig: niet om oude conflicten naar boven te halen, wel om erop te wijzen dat vrede niet vanzelfsprekend is.

Vader-zoon-relatie
De vakkundige film van regisseur Martin Koolhoven behandelt wel meer thema’s. De relatie tussen tiener Michiel van Beusekom en zijn vader, burgemeester van het dorp, is een belangrijke. Lessen over goed en kwaad zijn niet minder majeur.
Tegelijkertijd is Oorlogswinter niet al te prekerig. Je kunt het ook benaderen als onderhoudende coming-of-age film. Of als amusement met serieuze ondertoon. Niet heel bijzonder, maar wel goed en vanzelfsprekend.

Sentimenteel
Hoofdrolspeler Martijn Lakemeier is de belangrijkste attractie: zijn spel is volkomen naturel en belooft veel voor de toekomst. De film zelf is vooral verplichte geschiedenisles, erg goed gemaakt. Alleen de overdreven sentimentele filmmuziek had een tikje minder gekund.