Je kunt ook thuis op de bank zitten op een maandagavond. Het alternatief was gisteren een uurtje lekker stuiteren met Friendly Fires in Rotown in Rotterdam. Dan inderdaad liever bloed, zweet en tranen.
Op zo’n avond realiseer je je weer hoe fijn het is als mensen echt gáán voor hun eigen muziek. Het trio uit het Engelse St Albans, live aangevuld tot een kwartet, toert al maanden vrijwel non-stop om hun zelfbenoemde debuutplaat uit 2008 te promoten. Zo stond januari en februari in het teken van de NME Tour.
Geen slijtage
Van slijtage was in het uitverkochte Rotown echter geen sprake. Dat kwam boven alles door zanger Ed Macfarlane, een twintiger die ietwat spastisch danst op zijn eigen muziek en dan echt op een andere planeet lijkt te zijn. Zingen kan het kleine manneke ook nog, al was ie in al zijn enthousiasme af en toe wat slordig met zijn microfoon.
Je vergeeft het hem met gemak, want het spelplezier spatte er af. Friendly Fires speelt dancemuziek met echte instrumenten en een kop en een staart. De backing track levert de blieps en blips die doen denken aan de jaren tachtig. Het tempo is echter helemaal van deze tijd. En de mannen weten ook nog een aardig liedje te schrijven, al is het niet echt in het traditionele couplet-refrein-brug-refrein-stramien. Macfarlane debiteert vooral one-liners en korte versen, die tekstueel verwaarloosbaar zijn maar wel doen wat ze moeten doen: opzwepen. Vooral Paris, afsluiter van de set, is daar een fijn voorbeeld van.
Dynamiek
Ja, deze band moet nog groeien. Nog iets meer dynamiek toevoegen, het geluid wat verruimen. Iets meer de rustpunten inbouwen die Faithless soms heeft, maar zonder zo voorspelbaar te worden als die megagroep. Hou ze dus in de gaten!